De winterslaap lijkt voorbij
Het is wennen. Na tijdenlang opgesloten gezeten in een kleine wereld, lijkt het alsof ik nog moet ontwaken uit een diepe winterslaap. De kleine wereld waarin we leefden en de sportschool en wandelingen met de hond, de belangrijkste uitjes waren, kan langzamerhand weer groter worden. Van buiten sporten in de kou, naar de warmte binnen is wat mij betreft niet een onverdeeld genoegen. Wel is het goed om te zien dat ook het oudere echtpaar in de 80 toch ook deze crises heeft overwonnen en weer genoeglijk samen aan het sporten zijn. Hun tempo heeft zich aangepast aan de verglijdende tijd, langzaam maar gestaag bewegen zij zich en wagen zich niet aan de apparaten waar jongeren druk bezig zijn spieren aan te maken. De advertenties voor verre reizen dwarrelen mijn mail binnen. Ik bekijk ze vluchtig, maar voel nog geen enkele behoefte om me vast te leggen aan een reis die misschien toch weer onzeker is. Liever houd ik me nog even vast aan de kleine wereld om mij heen, met al wel enige uitstapjes gepland via onze vereniging.
Ik kan me verheugen op een boottocht over de Linge. Het zal een prachtig gezicht zijn om zittend op het dek in een voorjaarszonnetje in de verte de bomen in bloei te kunnen zien. Voorjaar, daar heb ik behoefte aan. De eerste zonnestralen, hebben de eerste bloempjes in mijn tuin al doen ontwaken. Het genoegen is groot als ik rondloop en zie dat de treurigheid uit de takken lijkt te verdwijnen en de groene knoppen van nieuw leven zijn weg gaan vinden. De dreiging van het koude oorlogsgevaar lijkt dan ver weg. Nog even kan ik de veiligheid van mijn kleine wereld behouden, maar de verstoring komt er onvermijdelijk aan.
Het is wennen. Na tijdenlang opgesloten gezeten in een kleine wereld, lijkt het alsof ik nog moet ontwaken uit een diepe winterslaap. De kleine wereld waarin we leefden en de sportschool en wandelingen met de hond, de belangrijkste uitjes waren, kan langzamerhand weer groter worden. Van buiten sporten in de kou, naar de warmte binnen is wat mij betreft niet een onverdeeld genoegen. Wel is het goed om te zien dat ook het oudere echtpaar in de 80 toch ook deze crises heeft overwonnen en weer genoeglijk samen aan het sporten zijn. Hun tempo heeft zich aangepast aan de verglijdende tijd, langzaam maar gestaag bewegen zij zich en wagen zich niet aan de apparaten waar jongeren druk bezig zijn spieren aan te maken. De advertenties voor verre reizen dwarrelen mijn mail binnen. Ik bekijk ze vluchtig, maar voel nog geen enkele behoefte om me vast te leggen aan een reis die misschien toch weer onzeker is. Liever houd ik me nog even vast aan de kleine wereld om mij heen, met al wel enige uitstapjes gepland via onze vereniging.
Ik kan me verheugen op een boottocht over de Linge. Het zal een prachtig gezicht zijn om zittend op het dek in een voorjaarszonnetje in de verte de bomen in bloei te kunnen zien. Voorjaar, daar heb ik behoefte aan. De eerste zonnestralen, hebben de eerste bloempjes in mijn tuin al doen ontwaken. Het genoegen is groot als ik rondloop en zie dat de treurigheid uit de takken lijkt te verdwijnen en de groene knoppen van nieuw leven zijn weg gaan vinden. De dreiging van het koude oorlogsgevaar lijkt dan ver weg. Nog even kan ik de veiligheid van mijn kleine wereld behouden, maar de verstoring komt er onvermijdelijk aan.
Geef je tekst hier ...
