Mijn extra lockdown.

Eenmaal binnen trekt mijn echtgenote, oud verpleegkundige, een heldere diagnose. Scheurtje in de kuitspier, beter bekend als een zweepslag. 'Behandelen met ijs en been omhoog houden, duurt een paar weken'. 'Misschien is intapen beter stel ik voor'. 'Geen sprake van' zegt ze en komt gelijk met een koelelement uit de vriezer. Inpakken in een theedoek en hup op de kuit bevestigd. Daar zit ik dan. Dag rondje golfen, dag fitness. Totale lockdown in mijn eigen bubble. Dat wordt TV kijken of een goed boek lezen. Ik begin met het laatste. De nieuwe man van Thomas Rosenboom. Goed boek en speelt zich onder andere af in mijn geboorteplaats Hoogezand. We hadden een scheepswerf schuin tegenover ons huis. TV kijken doe ik niet zoveel. Mijn ega kijkt graag naar spelletjes, zoals twee voor twaalf, per seconde wijzer en het mes op tafel. Ik weet het roept ze regelmatig bij de gestelde vragen en spoort mij aan ook mee te doen. Ik doe niet mee. Stel je voor dat ze meer weet dan ik….En die kans is groot. Ik kijk liever naar Klouk, een quiz op RTV Noord over je kennis van de provincie Groningen. Als je de vraag niet weet mag je, één keer, het paard inzetten, het Peerd van Ome Loeks. Staat voor het station in Groningen en heeft voor mij bijzondere herinneringen. Lang geleden in mijn sportverleden zat ik daar bovenop voor een foto in het blad Televizier, samen met Rob Groen en Korrie Winkels.

We hebben ook Netflix, maar ik vind de films over het algemeen van een matige kwaliteit en veel van hetzelfde. Series heb ik niet zoveel mee. De films op de commerciële Nederlandse zenders neem ik meestal op. Dan hoef ik niet die oeverloze en vaak onzinnige reclame te zien omdat ik ze kan doorspoelen. Reclames, sommige zijn ronduit irritant. Zeker als je ze zo vaak langs ziet komen. Ik heb dat bijvoorbeeld bij die langharige blonde dame, die mij op haar matras wil laten slapen. De matras zal wel goed zijn, maar je zult haar er toch bij krijgen….... Met stip op één staat die vreselijk amateuristisch gespeelde reclame van dat bedrijf dat ons huis van boven tot onder wil beveiligen. En die bordjes aan de gevel betekenen voor de echte inbreker volgens een kennis van mij die in de beveiliging zit: 'hier valt dus wat te halen'. For sure…. Zijn advies: een klusser goede sloten laten aanbrengen, 's nachts niet de gordijnen dicht en een lampje laten branden. Volgens mij is trouwens die acteur die in bed aan zijn vrouw vraagt of het alarm is aangezet, dezelfde die met een trapliftje in huis naar de slaapkamer moet. Met daar een andere vrouw trouwens, maar dat terzijde...

Maar goed, ik moet nu wel wat doen om de tijd te doden. En dan moet ik ook nog oppassen dat de kilootjes op niveau blijven, want niet tot nauwelijks bewegen en af en toe wat extra's nemen is niet echt gezond. Komt ook nog een goede vriend met een mooie fles rode wijn op "ziekenbezoek" een fanatiek sportman en medisch goed deskundige en hij spreekt zeer optimistische taal over de blessure: 'een weekje of vier als je rustig aan doet, anders zes…..' De wijn lacht me opeens toe. Gelukkig heb ik nog een redelijke voorraad. Die moet toch maar een keer gedronken worden Dat moet in vier weken wel lukken. Ik denk opeens aan die man bij de glasbak, die me heeft geholpen.
Maar rustig aan doen, het heeft ook zijn voordelen. Ik kan me nu onbeperkt bezighouden met mijn familie-archief. Genealogie. Al gestart in de jaren negentig en best boeiend. In een commerciële DNA test, zoals Kees Bruin schrijft in zijn blog, heb ik niet veel vertrouwen. Maar toch wel interessant om te weten waar je oorsprong ligt. In ieder geval komt er een interessante Zwitserse dame in de rechte lijn voor, die in Groningen neerstrijkt en een voorvader van mij rond 1780 de sponde in lokt. Maria Magdalena du Bois de Dunilac.

Hoe en waarom komt ze in Groningen terecht? Ik heb het nog steeds niet ontdekt. Ben er zelfs voor naar Neuchâtel afgereisd, waar ik wel haar ouders ontdek in Noiraique in de Val de Travers. Als ze in Groningen redelijk vroegtijdig komt te overlijden duikt mijn voorvader in de rechte lijn ook nog even in bed met een dochter van de burgemeester van Groningen. Quirina Antonia Anna van Iddekinge. weduwe. Een huwelijk (een moetje dus) is het gevolg, met een klein Bossje als resultaat maar daarna wordt het huwelijk weer snel ontbonden "wegens onenigheid der humeuren...."

Je kunt tegenwoordig bijna alles digitaal vinden, maar ik vind het veel leuker om een archief te bezoeken. De geur van het verleden opsnuiven. Ga ik ook zeker weer doen als ik weer kan lopen…

Frits Boss