Mijn uniform.

Terwijl ik de laatste blog van Frances Luns lees, komt in mijn schimmige geheugen een periode uit lang verleden omhoog. Als jongeling, krijg ik vrijstelling van de militaire dienstplicht vanwege zogenaamde broederdienst. Mijn oudste broer was dienstplichtig geweest en ik kreeg vrijstelling maar werd wel noodwachtplichtige (buitengewoon dienstplichtige). In het begin van mijn huwelijk, en nog maar kort in dienst van de Nationale word ik in mijn woonplaats Hoogezand-Sappemeer, opgeroepen bij de BB, een civiele bescherming van de burgerbevolking. De BB, opgericht in 1952 naar het model van een Britse organisatie, die in WO 2 een belangrijke rol vervulde. De BB moest in tijden van oorlog ook een belangrijke rol vervullen en was ook ingericht op hulpverlening bij grootschalige rampen. Het was een club die rond de eind jaren 60 van de vorige eeuw ongeveer 160.000 vrijwilligers telde. De oorspronkelijke doelstelling was 230.000 vrijwilligers. Een ambitieuze doelstelling die lang niet werd gehaald Het was ook een club waar chronisch gebrek aan geld was, mede omdat veel burgers de organisatie niet serieus namen en de organisatie redelijk knullig was ingericht.

Uiteraard krijg ik een mooi grijs uniform, door mijn vrouw keurig opgeborgen in een kledingkast in de kelder. De opleiding en voorlichting wordt verzorgd door een voormalige KNIL-onderofficier, al redelijk op leeftijd. Als ik me goed herinner een sergeant-majoor. Hij is tijdens zijn presentaties in vol ornaat gekleed inclusief enkele onderscheidingen, de aandachtige leerlingen gewoon in vrijetijdskleding. Ik spreek hem altijd aan als majoor en vraag bij iedere bijeenkomst (één keer per maand) naar zijn ervaringen in Indië. "Vertel nog een keer over uw ervaringen" is mijn standaardvraag en vervolgens gaat de bijeenkomst helemaal over zijn in geuren kleuren vertelde gebeurtenissen. Oefeningen sla ik allemaal over, onder het excuus van toevallig op dezelfde dag een belangrijke vergadering op het hoofdkantoor van de Nationale in Rotterdam. Tot mijn verbazing krijg ik na enige tijd zelfs een streep die me tot wachter tweede klasse brengt. Het uniform zelf heb ik nimmer gedragen. Misschien zelfs niet ingeleverd en zit het nog ingepakt in een enkele verhuisdoos in onze opslagruimte. Ik heb ook niet zoveel met uniformen en verbaas me er zelfs over dat legercommandanten die optreden in talkshows daar altijd in vol ornaat verschijnen. Alsof dat ze meer gezag over hun standpunt geeft.

Het kan ook anders, zie bijvoorbeeld voormalig luitenant-generaal Mart de Kruif die regelmatig in vrijetijdskleding aanschuift en trouwens, volgens mij, een heldere visie heeft. Overigens moet ik wel bekennen dat ik als kind gefascineerd was als het lokale muziekkorps door de Hoofdstraat van onze woonplaats marcheerde, gekleed in smetteloos witte uniformen met de tamboer maître voorop, zwaaiend met zijn stok, die af en toe hoog in de lucht werd gegooid en weer opgevangen. Topsport. Dat wilde ik als kind ook wel worden en mijn verlangen om brugwachter te worden gleed dan een beetje naar de horizon.

Maar met de huidige discussie over mogelijke schuilplaatsen en het inslaan van een noodvoorraadje in het licht van de onzekerheid van onze veiligheid, moet ik het uniform toch maar eens zoeken in onze opslag. Het past vast nog wel!!

Frits Boss