The Sound of Silence

 Als het even kan ga ik 's morgens naar fitness. De sportschool start om 07.00 uur en ligt een viertal kilometers verderop. Ik ga meestal op de fiets (e-bike) al is dat niet zonder risico, want op de terugweg kom ik de schooljeugd tegen, die massaal op weg is naar de eerste les. Vier rijen dik naast elkaar en meestal met het mobieltje in de hand. Dus af en toe hachelijke situaties.

Mijn club is Sport City, tot voor kort dus F4F. De met veel lawaai aangekondigde naamsverandering heeft, in ieder geval in Assen, niet tot enige zichtbare verandering geleid. Er zou een plek komen voor leuke zitjes waar sporters even op adem kunnen komen na de inspanning, of met elkaar de wereldgebeurtenissen kunnen doornemen. Tot heden niets daarvan. Hoeft ook niet van mij, want ik kom om te sporten. Eerst vier kilometer roeien, dan wat krachtoefeningen en daarna nog twee kilometer op de crosstrainer. Dat alles in een rustige omgeving, want de aardige lokale manager (v) doet de muziek wat zachter als ik binnenkom. Slechts een handjevol sporters zijn ook zo matineus en ik kan rustig luisteren naar mijn eigen muziek. Soms klassiek, zoals het pianoconcert nummer vijf van Beethoven (vooral het tweede deel is natuurlijk geweldig) of naar Simon & Garfunkel (the sound of silence). Soms iets heftigers zoals Heroes van David Bowie. Maar Queen is ook favoriet.

In het weekend gaat de club open om 09.00 uur en dan is het redelijk druk met vaak een invalkracht achter de balie. Buiten hoor ik dan al die vreselijke 'boenke boenke' muziek. Ik ben daar totaal allergisch voor. Begrijp ook niet dat er sporters zijn die dat graag horen. Dus maar even in gesprek met de invalkracht en vragen of het een paar tandjes zachter kan. Meestal lukt dat wel maar die dreunende bassen blijf je horen, ondanks de speakers in je oren. Dus zet ik meestal mijn eigen muziek maar uit en leg ik me maar bij mijn muzikale lot neer. Opvallend vind ik dat veel sporters meer op hun mobieltje kijken dan sporten. En dat zijn niet alleen de jonge gasten. Ook de redelijk op leeftijd zijnde sportievelingen zijn kennelijk constant aan het appen. Er is één zeer sportieve dame die kans ziet om een uur te appen terwijl ze op de crosstrainer sport. Heel irritant, want het is eigenlijk ook nog op mijn favoriete toestel…..Want ik ben, net als velen, gehecht aan mijn vaste toestellen. Autisme?? Maar toch ook wel knap wat ze doet, want als ik probeer op mijn mobieltje te kijken op de crosstrainer val ik er af! Nog irritanter is de vergadercultuur van sommige sporters. 

De één zit op een toestel en de ander komt langs om een praatje te maken. Dat duurt soms wel een kwartier. En jij maar wachten tot het toestel vrijkomt. Waar blijven dus die door Sport City beloofde leuke zitjes? Kortom: sporten is fijner in de vroege ochtend. Geef mij dan maar het geluid van de stilte!

Frits Boss