Het moet een toontje hoger (of was het lager?)

 Als je gaat wonen in een ander land wil je natuurlijk de taal leren spreken. Het is niet genoeg om je in de cultuur te verdiepen, je wilt ook met de lokale bevolking kunnen communiceren.

Dus, eenmaal gesetteld in ons Thaise huis, geven we ons op bij het lokale talenschooltje in Hua Hin. We zien het al voor ons. Een paar maandjes privéles en dan kunnen we vast al wat conversaties aangaan. En dat is handig, want het blijkt inmiddels dat het Engels van de Thaien meestal niet al te best is.

Een nieuwe taal leren is ook een leuke uitdaging en het is goed om de hersens actief te houden. En dat is zeker meegenomen voor ons als pensionado's.

ʹGaan jullie Thais leren?' zeggen kennissen die hier al langer wonen. 'Zonde van je tijd joh, het is zó moeilijk en wij westerlingen leren het toch nooit. Na een paar maanden stop je ermee, gegarandeerd.' Nou, dat klinkt niet echt opbeurend, maar wij laten ons natuurlijk niet kisten. Wij gaan ervoor!

Die tónen…

Enthousiast gaan we naar de eerste les. Na een paar weken concluderen we dat we wel veel lol hebben maar weinig vorderingen maken. Het belangrijkste probleem: Thais is een tonen-taal. Ze gebruiken hoge tonen, lage tonen, midden-tonen, stijgende- of dalende tonen. Wij hóren het verschil nauwelijks, laat staan dat je de juiste toon bij het woord correct kan uitspreken. Maar een Thais woord, uitgesproken met verschillende toonhoogten geeft totaal verschillende betekenissen. Ga er maar aanstaan.

Het zijn ook allemaal nieuwe en vreemde woorden. Er is geen enkele referentie met de ons bekende talen. Zeker de Romaanse talen hebben vaak gelijkenissen. Denk bij voorbeeld aan een woord als november, dat klinkt in veel talen bijna hetzelfde. In het Thais is dat Prútsà-jì-gaa-yon. Zo wordt het fonetisch geschreven. En dat doen ze in verschillende boeken ook nog op een verschillende manier.

Ik bedoel maar.

Toch worstelen we door tot we tenminste de belangrijkste woorden en zinnen kunnen uitspreken. Uiteraard eerst alle beleefdheidsvormen. Dan wil je het tellen in ieder geval onder de knie krijgen, want je bent hier bijna dagelijks aan het onderhandelen over de prijzen. En de meeste taxichauffeurs kunnen geen kaartlezen en hebben geen GPS, dus is het handig als je richtingen kan aangeven.

Maar, onze kennissen hadden gelijk. Na een jaar hebben we de handdoek in de ring gegooid.

Mijn Thais in de praktijk

De eerste keer dat wij gasten uit Nederland over hadden, wilde ik indruk maken met ons pas geleerde Thais. Je bent trots op je kennis, al is die nog zo beperkt.

We zitten in een restaurant en ik vraag de serveerster om witte wijn, ofwel in het Thais 'wai kao'. Ze kijkt me met grote vraagtekens aan. Ik herhaal het nog een paar keer, want ik weet zeker dat ik het goed uitspreek. Ze heeft géén idee wat ik bedoel. Het wordt ongemakkelijk. Onze gasten vinden het reuze amusant. Ik niet.

Ik geef het op. 'white wine?', zeg ik voorzichtig.

ʹAh, zegt ze opgelucht: 'wai káo!'

Dat zei ik toch, denk ik. Maar ja, die toon. Hoog dus. Of was het nou oplopend?

Dit doe ik dus nóóit meer!