In de jaren dat ik mijn man leerde kennen (begin '70) was het dragen van een uniform in bepaalde beroepsgroepen heel normaal. Zowel bij mijn schoonfamilie (marine-gezin), als later in het werk van mijn man op de passagiersschepen, werd het met trots gedragen en de gouden banden op de mouwen gaven een duidelijk herkenbare status aan.
Dat is over de jaren heen wel veranderd en zodanig dat het bijna 'not done' is om je in uniform te vertonen. De eens begeerde gouden banden worden bij iedereen die een soort van een uniform nodig heeft naar willekeur opgespeld.
Thailand: Een paradijs voor uniformliefhebbers
Hoe anders is dat hier in Thailand. Ze krijgen het al met de paplepel mee want vanaf de kleuterschool tot en met de middelbare school lopen de kinderen in uniform. Het zijn wel suffe outfits: sombere, veel te lange rokken voor meisjes en ook voor de jongens degelijke overhemden. Maar het scheelt een hoop modieuze concurrentie en niemand hoeft de nieuwste sneakers te showen. Want laten we eerlijk zijn, wie heeft daar het geld voor?
Een aantal jaren geleden was er zelfs een verplichte haardracht op de scholen. Dezelfde bloempot werd voor alle kapsels gebruikt. Gelukkig is dat na jaren van protesten losgelaten en mogen de kinderen inmiddels zelf bepalen hoe ze hun haar dragen. Wat een vrijheid!
Uniformen zijn hier iets speciaals, het geeft aanzien en status. Hoe meer glans, goud, en glimmende knopen, hoe beter.
De Thaise beveiligers
Je hebt hier werkelijk overal geüniformeerde beveiligers, ze staan bij elke shoppingmall, hotel, elk kantoor, elk gebouw eigenlijk. Deze mannen - geen vrouwen in deze rol - staan in strak gesteven pakken met petten natuurlijk, vaak bij 30+ graden Celsius. En meestal ook met mondkapjes. Want al is er geen Covid meer, ze worden hier nog steeds veel gedragen.
Wat doen ze zoal? Niet veel eigenlijk, ze begroeten de mensen die het gebouw binnenkomen. En als het regent helpen ze je soms naar binnen met een paraplu. Als er iets mis zou gaan denk ik eerlijk gezegd niet dat ze weten wat ze moeten doen. Maar voorlopig hebben ze een baan en een uniform en daar zijn ze trots op. En dan zijn er de parkeerwachters, hun hoofdtaak lijkt het begeleiden van auto's naar... waar dan ook. Het maakt niet uit of die auto daar hoort te zijn. Als het uniform maar strak zit en ze met hun scherpe fluitjes autoriteit kunnen uitstralen. Ze blazen erop met een enthousiasme alsof ze in een orkest spelen, zelfs als er geen enkele andere auto in de buurt is. Het toppunt van service beleven wij regelmatig op de parkeerplaats van onze golfclub. Zodra we instappen om weg te rijden, snelt een geüniformeerde beveiliger naar ons toe. Fluiten, zwaaien, gebaren - en dat alles voor een auto die op een vrij lege parkeerplaats al in de juiste richting staat. En daarbij wordt er altijd formeel gesalueerd! En wij zwaaien natuurlijk koninklijk terug!
De charme van "Sawasdeekap" (de Thaise begroeting)
Mijn favoriete moment? Een van de vele shoppingmalls. Zodra ik binnenstap, springt de beveiliger in de houding. Met een klap van zijn hakken tegen elkaar, een perfecte tik tegen zijn pet, en een stralend "Sawasdeekap, Madáám!" voel ik me even de ster van mijn eigen royal parade.
Dus ja, misschien is het uniform hier een tikje overdreven. Maar het is ook een bron van trots, werkgelegenheid en een vleugje magie in alledaagse momenten. Wie ben ik om daar kritiek op te hebben? Lang leve het uniform!
