Skip to main content

Blogs VO-NN

Hier vindt u blogs van VO-leden. Wilt u zelf ook blogs schrijven, neem dan contact op met het secretariaat. U kunt altijd op de blogs reageren. U vindt dan de reactiemogelijkheid onder de tekst. U kunt zich ook abonneren op de blogs. U krijgt dan een e-mail met de laatste blog.

Met de technologie op vakantie.

technologie

 Daar sta je dan. De medewerker kijkt ons aan alsof we net vroegen of hij een faxlijn kon aanleggen. "U wilt simkaartjes voor deze telefoons? Die zijn wel héél oud. Weet u dat ze alleen op 3G werken?" Eh… nee, dat wisten we niet. Wij dachten gewoon: telefoon + simkaart = bellen en internetten. Maar nee, in Australië is 3G al met pensioen gestuurd.

Nu heeft denk ik niet iedereen dit probleem. Maar wij nemen op onze reizen altijd extra onze oude, betrouwbare telefoons mee. Waarom? Simpel: voor Google Maps. En oké, ook om elkaar te kunnen bereiken. Want mijn richtinggevoel is niet zo geweldig dus als ik ben verdwaald in een onbekende stad en mijn man is zit ergens aan een biertje dan wil je elkaar toch kunnen bellen. We hebben de afgelopen jaren ervaren dat huurauto's vaak óf geen navigatie óf onbetrouwbare navigatie hebben óf je wordt opgezadeld met een prehistorische TomTom. Nou, zie daar maar eens het ingewikkelde adres van je airbnb mee te vinden.

Dus daar staan we dan, in een Vodafone-winkel in Australië. Dat wordt plan B. Die oude telefoons kunnen we dus wel weggooien. Dan toch maar een van onze Thaise telefoons opofferen. Dat betekent wel dat een van ons tijdelijk 'offline' is voor alle Thaise contacten. Hoe erg is dat? Nou ja, best wel vervelend. Maar we overleven het wel. Toch?

Vroeger was het allemaal wat simpeler. Je ging op reis, trok de deur achter je dicht, en was gewoon weg en onbereikbaar. Geen werkmails, geen groepsapps. Echt vakantie! Al moet ik toegeven dat rondrijden met een kaart op schoot en ruzie maken over "die afslag die we net gemist hebben" nou niet bepaald de good old days waren.

Nu willen we altijd overal bereikbaar zijn. En de weg vinden. Dus reizen wij met een halve elektronica-winkel in de koffer: twee iPads, vier (nu twee) telefoons, een jungle aan oplaadsnoeren (die natuurlijk niet universeel zijn), en een collectie verloopstekkers waar je u tegen zegt.

Een kennis die bij een luchtvaartmaatschappij werkt, kwam met de ultieme oplossing: "Waarom neem je niet gewoon een e-sim? Even de app downloaden en klaar is Kees. Kan je bellen en internetten waar je ook bent". Dat klonk ons als muziek in de oren.

Maar toen kwam de catch: onze telefoons kunnen die app niet aan. Want ja, ze zijn "oud." Drie jaar oud om precies te zijn. En blijkbaar is dat tegenwoordig al bijna antiek.

Waar is het eind? Misschien als we ooit een telefoon vinden die langer meegaat dan een spijkerbroek. Maar tot die tijd blijven we dan maar sjouwen met onze apparaten, snoeren en stekkers. 

  68 Hits

Ontspanning met een Oosterse twist

Thai

Als je het hebt over Thailand kom je niet om massages heen, dat is hier een onderdeel van het leven, net als in veel Aziatische landen. Massages kan je overal krijgen, in goedkope of dure salons, in hotels, op het strand. Wij vinden het ook heerlijk om af en toe, bijvoorbeeld na een rondje golf, een massage te nemen. Toch wordt er altijd wat besmuikt en lacherig gereageerd als wij hierover vertellen aan het thuisfront. Die naam heeft het nou eenmaal. En natuurlijk, er bestaan massagesalons waar ze niet alleen je spieren masseren. Maar daar gaan we het hier niet over hebben.

Er is een groot verschil tussen een Thaise massage en de oliemassage. Tijdens een traditionele Thaise massage lig je op een matras in een soort pyjama en word je door de masseuse (het zijn vrijwel altijd vrouwen) in allerlei yoga-posities gebracht. Met behulp van de knieën, ellebogen en af en toe zelfs het hele gewicht van de masseuse worden verschillende punten in je lichaam 'bewerkt'. Je moet het allemaal een keer meemaken dus ik heb ook een keer een Thaise massage ondergaan. Nou, voor mij nooit meer! Het kan echt heel pijnlijk zijn en dat geduw en getrek aan je ledematen vind ik al helemaal niks, zeker niet op mijn leeftijd als alles sowieso al kraakt. Al moet ik eerlijk zeggen dat je je achteraf wel prima voelt.

Doe mij maar een relaxte olie-massage. Hierbij worden je spieren gedurende een uur of langer met (soms heerlijk geurende) olie gekneed. Het is vaak zo ontspannen dat je ervan in slaap valt. Conversaties met de masseuses zijn er niet, en dat wil je ook niet. Ze spreken toch meestal geen Engels en het is ook beter om lekker weg te zakken met de zachte Spa-muziek van kabbelende beekjes en fluitende vogeltjes op de achtergrond. Alleen in het begin vraagt ze "madam OK?" Maar je ligt wel met je hoofd voorover in zo'n gat in de tafel, dus het antwoord blijft bij een duimpje omhoog, of een wiebelend handje en een gesmoord "bauw bauw" wat betekent "zachter graag". En dan: ultieme ontspanning!

Laatst had ik een vriendin uit Holland te logeren en ik wilde de nieuwste salon in onze straat uitproberen die net was geopend. Zoals gebruikelijk in de iets duurdere salons krijg je eerst een koel glaasje limonade en een ijskoud washandje om het bezwete gezicht te betten. Dan schoenen uit, slippers aan en op naar de massageruimte. Daar is altijd een locker voor je spullen. Maar zij hadden iets nieuws bedacht. In een aparte kleedkamer met meerdere lockers moesten we ons omkleden en kregen we een soort judo-pak aan. Niet handig dacht ik, want uiteindelijk moet toch alles weer uit. Maar het had een functie want we moesten even de gang op, naar een massagekamer aan de andere kant van de gang. Daar kon de hele handel weer uit.

Na de massage moest we die malle pakken weer aan, gang oversteken, pakken weer uit, om ze vervolgens in de wasmand te deponeren. Wij, als praktische Hollandse vrouwen, zien hier meteen veel te veel onnodig wasgoed. Zouden wij anders aanpakken!

Na de massage krijg je altijd een kopje kruidenthee en konden we afrekenen: elk 17 euro. Mijn vriendin, die nog en jetlag had en ook spierknopen na de lange vlucht, voelde zich na afloop herboren. Toen wij, nog geurend naar de jasmijnolie, zaten na te genieten met ons kopje thee, verzuchtte ze: "alleen al hiervoor zou ik (bijna!) willen verhuizen naar Thailand". 

  1200 Hits

Bioscoopje pakken, maar dan even anders!

Het is eigenlijk wel genieten met al die streamingsdiensten die je tegenwoordig hebt, zoals Netflix, Prime Amazon, HBO, Apple TV, noem al die aanbieders maar op. Wij kijken heel wat af, lekker relaxed vanuit je eigen stoel. Dus waarom zou je nog naar de bioscoop gaan?
Er zijn natuurlijk wel van die spektakelfilms die veel indrukwekkender zijn als je ze op een groot scherm ziet. Voor mij zijn dat de James Bond films, 'Dancing with Wolves', ʹOut of Africa' of dat soort prachtige films die gewoon beter uitkomen in de bioscoop.
Laatst werd hier Napoleon vertoond, dat is ook wel een categorie voor een groot scherm. Dus we gingen dan toch maar eens naar de bioscoop en uit nieuwsgierigheid ook naar de meest bijzondere bioscoop van Bangkok. Daar hadden we al eens over gelezen maar het was er nooit van gekomen om ernaartoe te gaan.

Nou, dit heet geen bioscoopje pakken maar het is echt een bioscoopavond beleven. Wat een feestje! Het kost natuurlijk wel wat maar het is pure verwennerij. Het begint al bij aankomst als je wordt begeleid naar een mooie salon met veel luie stoelen waar een uitgebreid buffet klaar staat met de meest heerlijke hapjes en drankjes. Dat begint goed.
En dan de luxe: ruim verspreid over de ruimte staan van die kuipen, zoals die hebt in de businessclass van een vliegtuig. Maar dan véél groter. In elke kuip twee grote leren fauteuils en ruimte ertussen om je drankjes kwijt te kunnen. Met knopjes in de stoelleuning zet je de stand van de rugleuning tot bijna in slaapstand. De voetenbank kan relaxt helemaal omhoog. We krijgen dekens aangereikt, hygiënisch in plastic verpakt. In de airco kan het tenslotte wel eens frisjes worden.
'Can I offer you a drink?', zegt de vriendelijke hostess. Ja hoor, laat maar doorkomen! Ze wijst ook het knopje aan waarmee we haar kunnen oproepen als we nog iets wensen.

Daar liggen we dan, heerlijk languit in een zorgvuldig afgestelde stoel, dekentje lekker hoog opgetrokken. Drankje bij de hand. De film mag van ons beginnen.
Muziekklanken vullen de zaal. Hé, wat een bekende melodie…
Oeps! Dat is het volkslied, helemaal vergeten. In Thailand wordt altijd eerst het volkslied gespeeld voorafgaand aan een voorstelling. En daar hoor je natuurlijk respectvol bij te gaan staan.

Dat is even lastig. Eerst die deken weg, en dan de stoel weer terug in stand, want vanuit die ligstand kom je er anders niet uit. Wij niet meer althans. Gelukkig staan we respectvol rechtop nog voor het volkslied is afgelopen.

De film was best aardig, maar de beleving was top! 

  897 Hits

Het moet een toontje hoger (of was het lager?)

thaise-les Thaise les

 Als je gaat wonen in een ander land wil je natuurlijk de taal leren spreken. Het is niet genoeg om je in de cultuur te verdiepen, je wilt ook met de lokale bevolking kunnen communiceren.

Dus, eenmaal gesetteld in ons Thaise huis, geven we ons op bij het lokale talenschooltje in Hua Hin. We zien het al voor ons. Een paar maandjes privéles en dan kunnen we vast al wat conversaties aangaan. En dat is handig, want het blijkt inmiddels dat het Engels van de Thaien meestal niet al te best is.

Een nieuwe taal leren is ook een leuke uitdaging en het is goed om de hersens actief te houden. En dat is zeker meegenomen voor ons als pensionado's.

ʹGaan jullie Thais leren?' zeggen kennissen die hier al langer wonen. 'Zonde van je tijd joh, het is zó moeilijk en wij westerlingen leren het toch nooit. Na een paar maanden stop je ermee, gegarandeerd.' Nou, dat klinkt niet echt opbeurend, maar wij laten ons natuurlijk niet kisten. Wij gaan ervoor!

Die tónen…

Enthousiast gaan we naar de eerste les. Na een paar weken concluderen we dat we wel veel lol hebben maar weinig vorderingen maken. Het belangrijkste probleem: Thais is een tonen-taal. Ze gebruiken hoge tonen, lage tonen, midden-tonen, stijgende- of dalende tonen. Wij hóren het verschil nauwelijks, laat staan dat je de juiste toon bij het woord correct kan uitspreken. Maar een Thais woord, uitgesproken met verschillende toonhoogten geeft totaal verschillende betekenissen. Ga er maar aanstaan.

Het zijn ook allemaal nieuwe en vreemde woorden. Er is geen enkele referentie met de ons bekende talen. Zeker de Romaanse talen hebben vaak gelijkenissen. Denk bij voorbeeld aan een woord als november, dat klinkt in veel talen bijna hetzelfde. In het Thais is dat Prútsà-jì-gaa-yon. Zo wordt het fonetisch geschreven. En dat doen ze in verschillende boeken ook nog op een verschillende manier.

Ik bedoel maar.

Toch worstelen we door tot we tenminste de belangrijkste woorden en zinnen kunnen uitspreken. Uiteraard eerst alle beleefdheidsvormen. Dan wil je het tellen in ieder geval onder de knie krijgen, want je bent hier bijna dagelijks aan het onderhandelen over de prijzen. En de meeste taxichauffeurs kunnen geen kaartlezen en hebben geen GPS, dus is het handig als je richtingen kan aangeven.

Maar, onze kennissen hadden gelijk. Na een jaar hebben we de handdoek in de ring gegooid.

Mijn Thais in de praktijk

De eerste keer dat wij gasten uit Nederland over hadden, wilde ik indruk maken met ons pas geleerde Thais. Je bent trots op je kennis, al is die nog zo beperkt.

We zitten in een restaurant en ik vraag de serveerster om witte wijn, ofwel in het Thais 'wai kao'. Ze kijkt me met grote vraagtekens aan. Ik herhaal het nog een paar keer, want ik weet zeker dat ik het goed uitspreek. Ze heeft géén idee wat ik bedoel. Het wordt ongemakkelijk. Onze gasten vinden het reuze amusant. Ik niet.

Ik geef het op. 'white wine?', zeg ik voorzichtig.

ʹAh, zegt ze opgelucht: 'wai káo!'

Dat zei ik toch, denk ik. Maar ja, die toon. Hoog dus. Of was het nou oplopend?

Dit doe ik dus nóóit meer! 

  1617 Hits

Fitness

Ik hou niet van zo'n gym met die fitness apparaten. Bovendien protesteren mijn gewrichten altijd op een loopband, dus na een aantal pogingen zag ik daar maar van af. En dat terwijl het hier eigenlijk zo makkelijk is met een eigen gratis fitnessruimte in ons gebouw.


Maar je moet toch wat om fit te blijven, zeker op onze leeftijd. We golfen dan wel wekelijks maar dat is niet genoeg. Nu heb ik een tijdje geleden een geweldige wandelroute ontdekt. Er is een speciale wandel/fiets brug gemaakt die een verbinding vormt tussen 2 hele grote parken in Bangkok. Het ruime, groen geverfde pad van zo'n 2 km is eigenlijk een lange brug waarbij je vlak boven de oudere Thaise woonwijken loopt; leuk om al wandelend die oude huizen te zien. Dit was nou zo'n typisch prestigieus en duur Thais project waarvan je je afvraagt wie het heeft bedacht. Want het is speciaal aangelegd om te wandelen of fietsen, maar Thaien wandelen niet voor hun plezier en fietsen doen ze al helemaal niet. In al die keren dat ik daar heb gelopen zie ik slechts enkele Thaien bij de in- en uitgangen, waar ze druk selfies aan het maken zijn om aan al hun vrienden te laten zien dat ze de "green mile" gelopen hebben. Maar verder komen ze niet.

Voor toeristen, als die al van het bestaan weten, is het niet zo boeiend en die zijn hier ook niet om sportief te wandelen. Ach, ik vind het prima want ik kom dus nooit iemand tegen en dan kan het mondkapje ook weer even af. (Ja, die worden hier nog steeds gedragen!)
Yoga is ook ideaal om flexibel en fit te blijven. Ik was in Hua Hin al met wat lessen begonnen. Nou weet ik niet of dat ook in Nederland ook zo is, maar Thaise leraren/leraressen zijn voornamelijk bezig met het zelf perfect uitvoeren van een oefening. Ze kijken nooit hoe de leerlingen het er vanaf brengen. Of, en dat is eigenlijk erger, zien ze je wel stuntelen en komen naar je toe om je even in de gewenste positie te trekken of te duwen, dat dan gepaard gaat met het nodige gekraak. Na zo'n uurtje voelde ik me dan ook echt gebroken en dat kan nooit de bedoeling zijn. Ik ging er van uit dat het in Bangkok vast beter en professioneler zou gaan.

yoga 250Hier vlakbij is een groot fitness/yoga centrum dus daar heb ik me aangemeld voor de eerste les. Ik ben nog een redelijke beginner dus ik vroeg of de les die zij me aanbevolen ook voor beginners was. Ja natuurlijk! Het was zelfs perfect geschikt voor beginners! (Ik had beter moeten weten want Thaien zeggen nooit nee …) Dus op naar de eerste les, in legging met een leuk t-shirtje. In de kleedkamer voelde ik me al niet meer zo op m'n gemak: allemaal hele jonge Thaise dames, superslank, in strakke, half blote sexy outfits. Eenmaal in de zaal komt de lerares, ook zo'n type, met een draagbaar microfoontje op, en begint vervolgens in een moordend tempo een reeks onmogelijke oefeningen af te werken. Voor al die meisjes geen enkel probleem, maar voor mij waren het posities die ik in m'n dromen nog niet zou kunnen uitvoeren; ik bleek in de les te zitten voor ver-gevorderden. De lerares draaide haar programma af zonder ook maar een moment aandacht te geven aan die houterige buitenlandse. Ik heb me nog nooit zo'n logge olifant gevoeld! Einde oefening dus.

Maar ik heb inmiddels de oplossing gevonden. Gewoon het matje thuis uitrollen, laptop ervoor en inloggen op een van de vele YouTube-kanalen met yogalessen voor alle niveaus. Ik heb er veel van geleerd en ben dus ook flexibeler geworden; mijn golfswing is nog nooit zo soepel gegaan! En het is ideaal, je kunt het in je eigen tijd en eigen tempo doen.

Nog even en ik kan me meten aan die jonge dames!
  1070 Hits

Zal ik het doen???

 Een bericht in de Bangkok Post: een 5-jarig meisje is in het ziekenhuis opgenomen nadat ze snoepjes had gegeten waarin cannabis is verwerkt. Het arme kind kon de waarschuwing op het zakje natuurlijk niet lezen en de snoepjes lijken op die lekkere wine-gummies. Maar ja, het zijn wel snoepjes voor volwassenen.


De verkoop van cannabis is een paar maanden geleden legaal geworden in Thailand. Met als gevolg dat de cannabiswinkels werkelijk als paddenstoelen uit de grond schieten. Je kan het nu overal en in vele variaties krijgen. Om te roken, als druppels en het wordt ook in allerlei etenswaren verwerkt.

Ze geven zelfs workshops hoe je een jointje moet rollen, of hoe je goeie thee kan trekken van cannabis. Laatst zag ik ook een advertentie voor een ʹYoga-on-high' class: in de prijs inbegrepen een joint, een drankje, een snack en de huur van je yogamatje. Klinkt wel spannend eigenlijk.

Nou, dat is wel eens anders geweest. Jaren geleden had Thailand, net als vele andere landen in Azië, een streng anti-drugs beleid met zware straffen bij overtreding. Wij gingen in de negentiger jaren naar Thailand met gesealde koffers, gewaarschuwd voor figuren die drugs in een niet goed afgesloten koffer kunnen stoppen. Zodat je dan eindigt in het Bangkok Hilton. En dáár moet je toch echt niet aan denken.

Nooit een hippie geweest

Voor mij is cannabis helemaal nieuw. Ik ben eigenlijk benieuwd hoeveel van de gepensioneerde lezers wilde jaren hebben beleefd in de flower power tijd. En met name of er veel zijn die wel eens (of misschien wel vaak) een stickie hebben gerookt. Nou, die wilde jaren zijn aan mij voorbijgegaan. Ik was zo'n brave tiener die niet rookte en al helemaal geen stickies, later ook nooit. Ik dronk ook niet. Nou ja, later wel. Voor een wijntje ben ik altijd te porren.

cannabis 3 250Op de Kunstacademie, waar ik in die tijd een blauwe maandag studeerde, werd veel cannabis gebruikt in alle variaties. Maar dat had ik niet eens in de gaten want ik leefde in een andere wereld. Ik woonde nog thuis en was vooral druk met hockeyen. Ik begreep er dan ook niets van toen ik de eerste keer op de academie een medestudent helemaal wezenloos, met rood doorlopen ogen voor zich uit zag staren.

'Is hij ziek?', vroeg ik ongerust.

'Nee joh, hij is gewoon hartstikke stoned.'

Zelfs dat woord was voor mij nieuw. Het is natuurlijk nooit wat geworden op die academie.

Doe ik het wel of doe ik het niet

Maar op m'n oude dag sta ik open voor nieuwe ervaringen. Een vriendin vertelde dat cannabis-druppels goed helpen bij slaapproblemen. Nou heb ik daar wel eens last van. Dus, na enige aarzeling toch maar eens die wonder-druppels in huis gehaald. Niet goedkoop trouwens. Druppels onder je tong doen je heerlijk in slaap vallen, zegt de bijsluiter. Held als ik ben leek me 1 druppel wel zat om mee te beginnen. Nou ja, in zo'n tempo duurt het even voor je de dosering goed hebt. Maar dan helpt het ook écht.

Ik krijg nu wel de smaak te pakken. Vrienden van ons zeggen dat het heerlijk is om een beetje cannabis te roken. Dat het veilig is en dat je er lekker relaxt van wordt. Zal ik het doen? Op mijn bijna-zeventigste mijn eerste stickie roken?

Hmm. Ik ga er eerst nog maar eens een nachtje over slapen.

Maar wel met die druppels.
  977 Hits

Uit eten...

street-food

 In Nederland is uit eten gaan iets wat je niet dagelijks doet. In mijn herinnering was het niet goedkoop dus wij gingen eigenlijk alleen als er iets te vieren was. Maar hier is (Thais) eten zelfs goedkoper als je het buiten de deur eet. De meeste Thaien eten altijd ergens op straat of in eenvoudige en goedkope restaurantjes of ze nemen eten mee van de talloze street food-karretjes die je overal ziet staan. Of ze eten in de supermarkten, waar je vaak grote food-courts vindt en waar het altijd druk is. De aankleding en dus de sfeer in een Thais restaurant speelt geen enkele rol. Met uitzondering van de dure restaurants zit je ook op simpele plastic of metalen stoeltjes, tafels met praktische plastic tafelkleedjes en felle TL-buizen als verlichting. Het gaat tenslotte om het eten en de rest is bijzaak.

Waar we aan moesten wennen is hun andere manier van serveren, zeker in de eenvoudige restaurants. Als je samen ergens gaat eten en je bestelt niet hetzelfde, dan wordt het gerecht dat klaar is meteen geserveerd; dan is keuken er maar vanaf. Maar als je het dan niet koud wilt laten worden ben je soms al klaar met eten voordat je partner zijn maaltijd heeft gekregen; niet echt gezellig.

Er zijn natuurlijk grote verschillen in Thaise restaurants, maar een leuke ervaring hadden wij een keer in Hua Hin waar we met een paar anderen in zo'n eenvoudig restaurant aan de gebruikelijke plastic tafel zaten. Alhoewel Thaien zelf niet of nauwelijks wijn drinken zijn ze het wel gewend dat buitenlanders dat wel doen. Dus wij vroegen of ze wijn hadden. Natuurlijk werd er "ja" op geantwoord, en er was zelfs keus: wit of rood? De jongeman die ons bediende bleek inventief, want ze hadden natuurlijk geen wijn. Maar daar had hij snel een oplossing voor gevonden. We zagen hem even later naar de overkant van de straat hollen en een lokale super ingaan om er met een fles wijn weer uit te komen!

Toen wij nog niet zo lang in Thailand woonden en nog geen woord Thais spraken was dat soms wel lastig communiceren, omdat ze in veel regio's nauwelijks Engels spreken. Wij waren op een tripje elders in het land waar we ook wijn bestelden bij het eten. Helaas bleek die wijn warm en dat is, zeker voor witte wijn als de omgeving al zo tropisch is, niet echt lekker. Dus we probeerden op alle mogelijke manieren uit te leggen dat de wijn te warm was en of ze iets van ijsblokjes hadden. Maar de brave bediende had alleen het woordje "warm" goed begrepen, nam de glazen mee en we kregen ze dampend, zo uit de magnetron weer terug. We zijn maar op water overgegaan.

Niet alleen in een restaurant, maar ook eten bij andere mensen thuis is altijd een leuke ervaring. Door vrienden te hebben met zoveel verschillende nationaliteiten leer je veel over andere landen, gebruiken en eetgewoontes. En het is altijd leuk om te zien hoe anderen wonen. Onlangs hadden we weer zo'n bijzonder etentje, deze keer bij een echtpaar (Amerikaans/Chinees) dat woonde in een prachtig modern huis van 3 verdiepingen midden in het centrum van Bangkok. Op het dak was een complete tuin aangelegd met veel planten en zelfs een paar bomen met heerlijk geurende bloemen. In het midden een grote houten eettafel en overal sfeervolle verlichting. Het was januari, en we lazen dagelijks over regen, kou en gladheid in Nederland. En dan zitten wij, na weer een zonnige dag, onder een prachtige sterrenhemel in een heerlijke temperatuur tot laat in de avond gezellig te barbecueën. Wat is het dan toch genieten om hier te wonen!

  1803 Hits

Typisch Thais

pedicure


Het koningshuis wordt hier vereerd en het is ook gebruikelijk dat voor aanvang van een evenement, een bioscoopfilm of concert, altijd eerst het volkslied (of het koningslied) wordt gespeeld. In de bioscoop zie dan ook beelden van de koning en iedereen gaat hiervoor uiteraard staan. Het negeren van het koningslied wordt gezien als een ernstige belediging en wanneer je disrespect toont voor het Thaise koningshuis kan je zelfs in de gevangenis belanden. Toen de eerste Covid golf hier kwam en voordat de lockdown-maatregelen zouden ingaan, wilde ik toch graag een keer een film zien zolang het nog kon. Een van de vele bioscopen is maar op 5 minuten lopen van ons appartement dus ik besloot te kijken of het veilig genoeg was. Tot mijn verrassing bleek ik de enige te zijn in de hele bioscoop! Dat was een vreemde gewaarwording en helemaal toen het koningslied begon. Ik ben toch maar gaan staan, want al sta je maar in je eentje, je weet maar nooit of ergens iemand staat te controleren of je wel respect toont!

Thaien staan er om bekend dat ze eindeloos geduld hebben. Zij kunnen moeiteloos ergens in een wachtkamer of waar dan ook rustig tijden gewoon zitten zonder zich druk te maken over het lange wachten. Zo was ik een keer bij een bijzonder concert waar de koninklijke familie bij aanwezig zou zijn. Dat was overigens een geweldige ervaring; iedereen was in groot gala gekleed, ik keek m'n ogen uit. Nadat de volle zaal al een behoorlijke tijd had gewacht, werd eindelijk het sein gegeven dat de koning en familie eraan zou komen. Dus wij (en de orkestleden) rezen massaal uit onze stoelen, om vervolgens bijna een half uur te moeten blijven staan. Want er was blijkbaar wat oponthoud en het duurde ook nogal even voordat hij uiteindelijk met de hele familie had plaatsgenomen en alle stafleden zich hadden teruggetrokken. En toen moest natuurlijk eerst het volkslied worden gespeeld. Het was afzien op mijn hoge hakken, maar ik vond het toch bijzonder om te ervaren hoe iedereen, jong en oud, al die tijd in doodse stilte geduldig is blijven staan.

Wat ook specifiek Thais is zijn de talloze massage/pedicure/manicure salons, waarvan je er altijd meerdere in elke straat aantreft. Ik heb al eerder verteld dat je hier voornamelijk binnen op blote voeten loopt, ook bij andere mensen thuis. Je voeten moeten er dus wel verzorgd uitzien. Het is hier dan ook normaal dat je geregeld naar een pedicure gaat (mannen dus ook). Een uur lang is zo'n meisje bezig met je nagels en je voeten worden ook helemaal gemasseerd, terwijl je in een luie stoel bijna in slaap valt. Pure verwennerij! En dat geldt natuurlijk ook voor een heerlijke olie-massage als je vermoeid terugkomt van een rondje golf. Na afloop voel je je als herboren. En je bent voor al die behandelingen nooit meer dan een tientje kwijt (inclusief tip),

Nog iets wat de Thaien bijzonder maakt, en dat is hun tolerantie ten aanzien van genders; acceptatie van LHBTI is hier vanzelfsprekend. Mannen en vrouwen in alle variaties, ladyboys, khatoy, er zijn allerlei namen voor die ik niet eens allemaal weet. Niemand kijkt ergens van op of oordeelt erover. Maar dat was in het begin wel even wennen. Ik stond een keer in een beauty-winkel een lipstick uit te zoeken, toen een knappe, mooi opgemaakte vrouw naar me toe kwam lopen om vervolgens met een zware mannenstem vriendelijk te vragen of zij/hij me kon helpen. Maar ik zit er ook niet mee dus we hebben samen een leuk kleurtje uitgezocht! 

  2036 Hits

Kerst

X-mas-3-600

Sinds begin november zijn we hier al in kerstsfeer, nou ja sfeer? Het is hier natuurlijk zonnig en warm dus dat geeft al een andere beleving. Thailand is een boeddhistisch land en de Thaien hebben dus eigenlijk niks met het christelijke Kerstmis. Maar voor Thaien is het belangrijk dat het een feest is (en daar houden ze van) en dat er versierde bomen en cadeautjes bij horen. Ze gaan dan ook helemaal uit hun dak met kerstversieringen. In de winkels klinken overal kerstliedjes, al wekenlang. Ik zou er gek van worden als ik in zo'n zaak zou moeten werken. Maar de Thaien zijn stoïcijns, die maken zich nergens druk om. Het (vele) personeel in de winkels staat met mondkapjes en kerstmutsen op (of zo'n diadeem met rendierhoorntjes en belletjes; terwijl "Dreaming of a White Christmas" luid uit op de achtergrond klinkt zijn ze onverstoord bezig met hun telefoontjes.

Alles is hier gewoon open met kerst, het zijn dagen zoals alle andere. Soms denk ik terug aan de sfeervolle dagen in Nederland: koud buiten, gezellig warm en sfeervol binnen, kerstboom opgetuigd, veel kaarsen en feestelijke etentjes. Maar ja, denkend aan het natte en koude weer, zit ik toch liever in dit warme land!

Ongeacht de locatie is dit altijd een tijd om terug te blikken. Dit was weer een Covid-jaar en er valt dus helaas niets op te halen aan mooie reisherinneringen of andere bijzondere evenementen. De sociale contacten zijn noodgedwongen beperkt gebleven. Gelukkig gaat het hier momenteel de goede kant op met steeds minder infecties, meer vaccinaties (en geen weigeraars) en dus nauwelijks nog beperkingen. Het scheelt ook dat de Thaien van nature zoveel afstandelijker zijn dan de westerlingen; dat is in deze Covid-tijd natuurlijk mooi meegenomen. Zoenen is er sowieso al nooit bij, maar ze geven elkaar ook zelden een omhelzing of een hand. Alleen een respectvolle "wai", dat is een kleine buiging met gevouwen handen onder de kin.

Toen we hier kwamen wonen had ik eigenlijk niet verwacht dat de contacten met de Thaien die we zouden leren kennen zo afstandelijk en onpersoonlijk zouden blijven. Over de Thaien uit mijn Soroptimistclub (internationale serviceclub voor vrouwen) weet ik nog steeds heel weinig, terwijl ik ze toch al zoveel jaren regelmatig zie en spreek. De vriendschap is niets vergeleken met de dierbare band die je in Nederland met andere vrouwen opbouwt. Hun afstandelijkheid, met name naar niet-Thaien, past nu eenmaal in hun cultuur. Hun persoonlijke leven schermen ze af en ze zullen niet gauw hun gevoelens laten zien of hun eerlijke mening geven.

Het is grappig dat ze hier altijd meteen naar je leeftijd vragen, iets wat in Nederland niet zo gepast is, zeker niet op mijn leeftijd. Maar voor Thaien is leeftijd belangrijk want daarmee wordt meteen de positie en rangorde bepaald. Hoe ouder, hoe meer respect en hoe dieper de buiging. Als ik zie hoe dat nu in Nederland gaat vind ik het een verademing om te zien hoe respectvol Thaien omgaan met hun oudere landgenoten.

Terug naar de kerst. Vandaag ben ik naar de grootste plantenmarkt van Bangkok geweest om o.a. kerstrozen te kopen. Het is altijd een feest om op die markt te lopen tussen zoveel prachtige bloemen en planten. En alles is er goedkoop. Nou ja, behalve dan de kerstrozen. Want wat blijkt: voor 2 mini-kerstroosjes betaalde ik omgerekend ruim € 15, want ze waren import: uit Holland! Om het taxiritje toch goed te besteden heb ik ook maar een heleboel mooie orchideeën gekocht voor de helft van dat geld!

In mijn jonge jaren hadden wij een echte boom met echte kaarsjes. Voor mijn moeder was het een stressvolle tijd; een grote emmer water stond dan ook altijd stand-by. Maar de sfeer was sprookjesachtig! Nu hebben we onze plastic boom mooi opgetuigd met plastic ballen. En er zitten nieuwe batterijtjes in onze plastic kaarsen. Ik heb me suf gezocht naar echte kaarsen maar daar doen ze hier niet aan; op enkele geurkaarsen na die, ook als ze niet branden, op afstand al te ruiken zijn. We sluiten dit Covid-jaar af en hopen voor iedereen op betere tijden in 2022. We blijven positief: de vakantie in Nederland is in ieder geval geboekt!

Sawadee pi mai! (Happy New Year!)

  1939 Hits

Feest!

party-1
Binnenkort hoop ik mijn verjaardag te vieren en daar geniet ik in Thailand toch meer van dan toen ik nog in Nederland woonde. Ik herinner me nog goed die sombere, gure en natte dagen in november. Nu begint hier juist het beste en droge seizoen met elke dag stralende zon, zonder dat het erg heet wordt. Een echt feest zal het nu overigens niet worden met de huidige Covid-regels, maar een lekker etentje in een van de vele geweldige restaurants van Bangkok kan in ieder geval weer. En hopelijk zijn de maatregelen dan weer iets versoepeld en mag er weer alcohol worden geschonken. Alhoewel, we hebben inmiddels gemerkt dat veel restaurant- (en bar) eigenaren het helemaal hebben gehad met de alcoholban, die al sinds maart van kracht is. Sommigen hebben daar dan ook een oplossing voor gevonden: de lokale agent krijgt wekelijks wat geld toegestopt zodat hij een andere kant op kijkt. Tja, dat is ook Thailand!

Toen we in Hua Hin woonden, in een huis met een grote tuin, was dat ideaal voor tuinfeesten. Dus kon ik eindelijk op mijn verjaardag een tuinfeest geven; toen ik 60 werd hebben we dan ook flink uitgepakt. De stafmedewerkers van het park waar we woonden zouden de aankleding, het buffet en de drank verzorgen. Ik had al weken tevoren onze wensen met hen besproken en alles zou dik in orde komen. Maar ja, dit is Thailand (TIT!). Om te beginnen komen de Thaien die een klus moeten doen altijd veel later dan je afspreekt en dan begint de stress (bij mij, niet bij hen!) Enfin, alles werd opgetuigd en versierd, maar een uur voordat het feest zou beginnen werden pas de bestelde cocktailtafels bezorgd: een paar van die lage bijzettafeltjes… Paniek! Maar gelukkig begrepen ze toch uiteindelijk wat het had moeten zijn, dus vertrokken ze weer en kwamen een half uur later terug met een pickup-truck vol met een ratjetoe aan hogere tafels die wel bruikbaar waren. En ach, je leert hier ook om je niet druk te maken; dus snel kleedjes eroverheen, kaarsjes en bloemetjes erop en klaar!

Voor een feest komen de gasten hier overigens wel altijd op tijd: als de uitnodiging aangeeft dat het feest om 7 uur begint kan je de gasten dan ook meteen verwachten. Dat heeft er ook mee te maken dat er op elk feest flink wordt gegeten. Met een borrel, al dan niet met een hapje, kan je hier niet aankomen. Dus er zijn altijd uitgebreide buffetten. Als je laat komt heb je kans dat het eten al op is of het staat dan wel erg lang in van die opwarmbakken. Iedereen komt dus op tijd en gaat weer op een redelijke tijd naar huis. Lekker doorzakken? Dat deden we met de gasten die uit Nederland waren overgekomen!

In Thailand is het ook gebruikelijk dat je altijd je schoenen uittrekt als je ergens bij iemand het huis (of een tempel) binnengaat. Dat geeft dus een leuk gezicht bij een feest, al die schoenen voor de deur. Ik heb er overigens wel aan moeten wennen. Zeker als je je feestelijk hebt aangekleed met een leuke jurk en je moet de avond verder op je blote voeten lopen. In die zin geef ik ook weinig meer uit aan elegante schoenen. Afgezien van het feit dat het plaveisel buiten hier vaak zo slecht is dat je daar met hoge hakken toch al niet elegant op kan lopen, moet je ze vervolgens toch voor de deur weer uitdoen.

Het geven en ontvangen van cadeautjes gaat hier ook anders. Ik heb in het begin eens veel moeite gedaan om voor een Thaise gastvrouw een leuk presentje te kopen, maar bij de begroeting werd het tot mijn teleurstelling ongeopend weggelegd. Ik weet nu dat het uit beleefdheid is dat ze het niet uitpakken. Ik vind het eigenlijk een prima regel: je voorkomt in ieder geval van die ongemakkelijke momenten dat je iets uitpakt dat je echt nooit had willen hebben, maar waarvoor je toch blij en verrast de gever moet bedanken.


Deze maand is er ook een belangrijk Thais feest: Loy Krathong. Dat is het zogenaamde Festival van het Licht, en het wordt gevierd op de avond van de volle maan. Als de maan opkomt verzamelt iedereen zich bij de zee, een rivier of een andere waterplek, waar de krathong in het water wordt gelegd. Een krathong is een soort bootje in de vorm van een lotusbloem. Daarop worden dan een kaarsje en wat wierookstaafjes bevestigd. Zodra deze worden aangestoken en op het water gelegd neemt het water die lichtjes mee en de Thaien geloven dat daarmee ook het ongeluk verdwijnt. Dus daarna begin je weer met een schone lei en lacht het geluk je weer toe! Je ziet soms de meest prachtige (en dure) krathongs die je overal kan kopen. 

Gelukkig worden de kratonghs tegenwoordig zoveel mogelijk van natuurvriendelijke materialen gemaakt want het geeft natuurlijk ontzettend veel afval de volgende dag op het water. Maar het is wel een mooie traditie! 


  2044 Hits

Het verkeer in Thailand

Bangkok-1

Laatst las ik dat je in Nederland een flinke boete krijgt als je met je telefoon in de hand op de fiets zit. Terecht, want het is ook gevaarlijk. Als we in Nederland zijn verbazen we ons er altijd over hoe georganiseerd het verkeer is geregeld, zeker nu we zo lang in Thailand wonen en zo goed het verschil merken. Afgezien van de irritatie over de vele flitspalen voelen we ons in Nederland toch behoorlijk veilig in het verkeer. Nou, dat is hier wel totaal anders!
Wie wel eens in Thailand is geweest zal het kunnen beamen: het verkeer is chaotisch en levensgevaarlijk. Op de lijst met de meest onveilige landen ten aanzien van het verkeer staat Thailand wereldwijd zelfs op de derde plaats. Het gaat vooral mis bij de brommers/motorbikes, die zijn verantwoordelijk voor 74 procent van alle verkeersdoden. Zij houden zich aan geen enkele verkeersregel, rijden zo hard mogelijk, vaak zonder helm, en ze zijn onderweg meestal druk met hun telefoontjes.

Het verkeer rijdt officieel links, maar lang niet altijd en zeker niet overal. Als de Thai snel van A naar B wil, en dat betekent dat hij dan tegen het verkeer in moet rijden, of via de stoep, dan doet hij dat ook. Daarbij komt dat de Thaien sowieso niet gewend zijn, of geleerd hebben, rekening te houden met andere mensen in het verkeer.
Voorrangsregels zijn het tegenovergestelde van de situatie in Nederland. Daar word je als kwetsbare voetganger zoveel mogelijk beschermd; hier ben je aan de goden overgeleverd! Degene met de meeste lef dan wel met de grootste auto/bus/truck heeft (of liever gezegd neemt) altijd voorrang, dan komen de kleinere auto's, dan de brommers en als laatste de enkele fietser. Als voetganger tel je in dit geheel niet mee. Zelfs oversteken op een zebrapad is niet veilig want auto's of brommers zullen echt niet voor je stoppen. Het maakt ook niet uit of er stoplichten bij staan want die worden ook niet altijd gerespecteerd.

Wij zijn ons avontuur in Thailand gestart in Hua Hin, een kustplaatsje ongeveer 3 uur rijden ten zuiden van Bangkok. Daar heb ik wel gereden maar eerlijk gezegd altijd met het zweet in m'n handen. Je aandacht kan geen seconde verslappen: auto's geven niet aan als ze van richting veranderen, ze schieten vanaf zijweggetjes zomaar de weg op, en vele brommertjes scheuren links en rechts langs je heen. In Hua Hin kom je ook overal dieren op de weg tegen. Overal zie je straathonden, koeien of kippen waar je omheen moet slalommen. En je komt ook geregeld kuddes met buffels tegen waar je niet omheen kunt. Ik heb daar in ieder geval wel geleerd dat je in het verkeer vooral geen haast moet hebben!

Nog even terugkomend op de boete in Nederland voor de telefoon op de fiets. Hier wordt het gebruik van de telefoon juist makkelijker gemaakt. Fietsers zie je hier overigens nauwelijks maar brommers des te meer. Zij hebben de telefoon meestal met een speciale klem op het stuur bevestigd en er wordt altijd volop gebeld en geappt. Nu het regentijd is, zie je veel van die kleine parapluutjes die speciaal zijn gemaakt om op zo'n klem te bevestigen zodat de telefoon niet nat wordt terwijl je rijdt en belt. Handig!

In Bangkok gebruiken we onze auto eigenlijk nauwelijks. Je kan die stress in het verkeer makkelijk ontwijken want het openbaar vervoer is geweldig geregeld en bovendien spotgoedkoop. Er is een uitgebreid metro netwerk, zowel ondergronds als bovengronds (de skytrain). Er rijden ook zoveel taxi's, Grab's en tuk-tuks, dat je altijd direct kan instappen en dan ook nog voor een luttel bedrag. Dus ik ben blij dat mijn man rijdt als het moet want sinds we in Bangkok wonen heb ik mijn Thaise rijbewijs maar aan de wilgen gehangen!

  2220 Hits

Het sociale leven

Hollandse-avond

Gelukkig zijn sinds een paar dagen eindelijk de lockdown-maatregelen versoepeld, al is het leven nog lang niet terug naar normaal. De alcoholban is nog steeds van kracht. De restaurants zijn weer open, maar ja, zonder een wijntje erbij is dat toch minder gezellig. Het sociale isolement vanwege Covid valt best zwaar. Alle groepen en clubjes zijn uiteengevallen want bijeenkomsten zijn nog steeds verboden en de contacten beperken zich tot appjes. Toch leek het me aardig om te vertellen over het sociale leven hier vóór Covid.

Als je gaat emigreren weet je dat je helemaal opnieuw een sociaal leven moet gaan opbouwen. Voor gepensioneerden is dat wel een uitdaging en het is zeker niet altijd makkelijk. Wat we ons niet realiseerden is dat er een enorm verloop is; met name Bangkok is een echte expat stad. Gepensioneerden gaan vaak terug naar het moederland vanwege het gemis van kinderen en/of kleinkinderen. In Bangkok is er ook veel verloop omdat de werkenden na een paar jaar worden overgeplaatst naar een ander land. We hebben over de jaren veel leuke mensen ontmoet, die we helaas na een paar jaar alweer konden uitzwaaien. De contacten zijn gezellig maar blijven daarom altijd oppervlakkig. Nederlanders kennen we hier overigens nauwelijks. Uiteraard leren we Thaien en andere Aziaten kennen, maar vanwege het taalprobleem en de cultuurverschillen bouw je met hen geen echte vriendschap op. Dus ons leven speelt zich met name af onder de Engelsen, die dankzij een groot aantal verenigingen en clubs veel activiteiten organiseren waar we vaak deel van uitmaken.

De expat vrouwen zijn in Bangkok heel actief en er wordt veel georganiseerd. Het klinkt misschien onvoorstelbaar maar er zijn hier wel 40 vrouwenclubs! Bijna alle landen met een ambassade hebben een vrouwenclub (behalve de Nederlandse). Deze clubs hebben vooral een sociaal doel maar ze doen ook aan liefdadigheid. Er is nog veel armoede in Thailand en iedereen die hier woont wil graag wat terugdoen voor de Thaise gemeenschap. Meestal worden er gala-avonden georganiseerd omdat dat het meeste geld oplevert. Dat zijn grote feesten, soms met modeshows, optredens, loterijen en veilingen. Ik ben naar vele gala's geweest; het zijn altijd leuke evenementen met verschillende thema's. De Aziaten zijn dol op verkleedpartijen en glitter & glamour; je kunt hier nooit overdressed zijn! Ik heb een kast vol met fraaie outfits die - sinds Covid - in de mottenballen hangen. Meestal ging ik alleen want er komen toch voornamelijk vrouwen; de mannen blijven liever thuis (die van mij ook!).
Ik was blij dat er in Bangkok ook een Soroptimist Club *) bestond waar ik me bij kon aansluiten. In Nederland was ik ook jaren lid van deze organisatie. De doelstellingen mogen dan wereldwijd hetzelfde zijn, elke club is anders. 

Dat geldt zeker voor onze club met 9 nationaliteiten en al die cultuurverschillen. Voor onze Soroptimist club zijn de gala's essentieel om aan onze verplichtingen te kunnen voldoen voor de diverse projecten.
Het was voor mij nieuw dat hier altijd met sponsors wordt gewerkt want dat is niet gebruikelijk in Nederland. Ik vond het dan ook opvallend dat veel bedrijven bereid zijn financieel bij te dragen, en vaak met grote bedragen. Eerlijkheidshalve moet ik bekennen dat in onze club veel zogenaamde Aziatische "hi-so's" zitten, vrouwen van zeer welgestelde dan wel schatrijke families (met name de Indiase vrouwen). Toen een van die vrouwen President was hoefde ze bij wijze van spreken maar een berichtje op de family-app te plaatsen en de donaties rolden binnen! Ook alle duurdere hotels geven voor deze gala's altijd vouchers weg voor diners of overnachtingen, met als enige tegenprestatie naamvermelding op de banners. Zo'n evenement organiseren is veel werk maar ontzettend leuk om te doen. In 2019 zat ik in de organisatie van zo'n evenement en dat was leerzaam en, zoals ik al eerder schreef is het een uitdaging om te werken met vrouwen die niet de praktische, directe Hollandse aanpak kennen! Maar het was een succes en we haalden we zo'n 25.000 euro op met onze gala-avond. Het is maar goed dat het een groot bedrag was want sinds Covid hebben we helaas niets meer kunnen organiseren.
Het is leuk en verrijkend om mensen te leren kennen uit zoveel landen met verschillende culturen. Maar eerlijk is eerlijk, we kunnen ervan genieten als we eens een keer een avondje met Nederlandse kennissen kunnen kletsen; wij hebben tenslotte onze eigen humor en zelfspot!

*) Soroptimist International is een wereldwijde serviceorganisatie, te vergelijken met Rotary maar dan alleen voor vrouwen. Meer informatie is te vinden op onze website: www.sibangkok.org
  2152 Hits

Andere wereld…

Ratchadamri-Road-Aangepast-1
In mijn eerste blog schreef ik over de Covid situatie in Thailand, die op dat moment veel beter was dan de situatie in Nederland. Maar dat is nu totaal omgekeerd. Terwijl wij lezen dat in Nederland iedereen (die dat wil) gevaccineerd is en het leven weer normaler wordt, gaat het hier heel slecht en zitten wij hier nu al 3 weken in een volledige lockdown. Alleen de supermarkten en apotheken zijn open en de verwachting is dat het nog wel 3 tot 4 weken gaat duren.
Met de vaccinaties schiet het al helemaal niet op, slechts 6% van de 70 miljoen inwoners is gevaccineerd en dan ook nog voor het grootste deel met het Chinese Sinovac, dat niet erg effectief blijkt te zijn. Mondjesmaat komen er ook andere vaccins binnen en ze doen er vervolgens weken over om te besluiten wie wat mag hebben. Er zijn apps gemaakt waarop de mensen zich kunnen registreren voor een vaccinatie, maar de meeste apps werken niet of zijn meteen overbelast. Op de locaties waar de mensen zich dan uiteindelijk melden voor een vaccinatie, blijkt regelmatig de voorraad vaccins op te zijn en wordt iedereen weer naar huis gestuurd. Op bijgaande foto uit de krant een beeld van zo'n vaccinatie locatie waar het dringen is en het is dan dus onmogelijk om afstand te houden.

Overigens gaat dit alleen om de Thaien, de buitenlanders komen hiervoor vooralsnog niet in aanmerking, die moeten het zelf maar uitzoeken en komen waarschijnlijk pas later in het jaar aan de beurt. Velen keren dan ook tijdelijk terug naar hun eigen land om de vaccinaties te halen.
Er zijn uiteraard leukere onderwerpen om over te schrijven, maar als de blog een beeld moeten geven van mijn leven in Thailand dan is dit op dit moment mijn leven. Het verbaast me dat er nog steeds mensen zijn die nu in Thailand op vakantie willen gaan. Normaal gesproken is dat een geweldig idee maar ik zou het iedereen in deze tijd ten zeerste afraden. De situatie rond Covid en dus de maatregelen veranderen soms per week en ik zou de risico's niet nemen. Ik weet van mensen die nu in Nederland met vakantie zijn (en voor de vaccinaties) wat een gedoe het is om dit land in te kunnen komen, of je hier nu woont of niet. Afgezien van het papierwerk, de testen, de kosten, de verplichte 15 dagen quarantaine is de charme van het land op dit moment absoluut niet wat het was. We hebben ook een alcoholban sinds februari; je kan op bepaalde tijden wel alcohol kopen in de winkels maar het mag verder nergens geschonken worden. Dus de sfeervolle gezellige straatjes met de vele restaurantjes en bars: alles is dicht!
Het is een onwezenlijk gezicht, de altijd zo drukke straten van Bangkok die een verlaten beeld geven. Uiteraard zijn de golfbanen dicht en ook de parken, dus mijn dagelijkse wandeling (om toch in beweging te blijven) gaat door de stille straten. Thaien houden niet van wandelen, dus je ziet alleen incidenteel een buitenlander lopen. Een van de foto's is van een van de drukste straten van Bangkok, waar de auto's meestal 8 rijen dik in de file staan, je kunt het je haast niet voorstellen. En, ondanks de 33 graden en niemand in de buurt, moet het mondkapje op want als een toevallig passerende politieagent je ziet zonder mondkapje kun je rekenen op een stevige boete. Een positief aspect van de lockdown is wel dat de luchtkwaliteit enorm is verbeterd. Bangkok stond bekend om de pollution maar de lucht is nu helder en fris!

Tja, wat een verschil met 2 jaar geleden toen we zo'n druk en gezellig leven hadden in Bangkok. In januari vorig jaar hadden we familieleden op bezoek die zo enthousiast waren over Thailand dat ze hun volgende bezoek al wilden inplannen; dat is dus helaas maar even op de lange baan geschoven.

Gelukkig hebben we een prachtig appartement en geen financiële zorgen dankzij prima pensioenen! Dus eigenlijk hebben we niets te klagen als we ons leven vergelijken met dat van de Thaise bevolking, die het zo zwaar heeft om in deze tijd te overleven. We hebben boeken, muziek, Netflix en kunnen we veel zien van de Olympische Spelen; we zijn natuurlijk supertrots op de medailles van onze Hollandse helden! 

  2280 Hits

Golf in Thailand

Palm-Hills-450
Geïnspireerd door de column van Angela over de golfsport in het laatste VO-NN Magazine, leek het me leuk te vertellen over golf in Thailand. Het spel zelf is natuurlijk overal hetzelfde, maar de beleving is wel anders dan in Nederland.

Mijn man en ik zijn al zo'n dertig jaar enthousiaste golfers en de golftassen gaan ook altijd mee op onze reizen. Het is altijd spannend om weer nieuwe banen te spelen, te genieten van de natuur en van de diversiteit aan dieren die je tegenkomt. We zijn uiteindelijk ons avontuur gestart in Hua Hin vanwege de vele prachtige golfbanen. Het sociale aspect bij het golf speelt overigens altijd een belangrijke rol. Voor ons was het dan ook een ideale manier om snel mensen te leren kennen door lid te worden van een golfclub.

Voordat wij emigreerden hebben we natuurlijk gelezen over het feit dat er slangen zijn in Thailand, maar ze in het echt tegenkomen is toch even wat anders. Wow, wat was dat schrikken toen ik de eerste keer op de golfbaan van dichtbij een cobra uit een waterputje op de fairway omhoog zag komen. Eigenlijk zie je zelden slangen op de fairway want ze zoeken liever het donkere hoge gras op, maar we waren vanaf dat moment wel wakker geschud. Je kan hier nooit onbekommerd even in de rough naar je bal zoeken, want daar hebben we ze nu wel vaker gezien. Dus altijd heel behoedzaam zoeken of soms maar beter met een strafslag verder gaan. Of gewoon een rechte bal slaan natuurlijk!

Je ziet ook vaak leguanen of varanen en een aantal banen staan bekend om hun apenkolonies. Dat is altijd leuk om te zien, soms moet je wachten met slaan tot hele families de fairway overgestoken zijn. Ze doen niks en ze lopen voor je weg maar je moet ze dan ook niet lastigvallen. Helaas heb ik er geen foto van want meestal heb je net op de mooiste momenten geen camera bij de hand. Ze zijn golfers gewend en ze zijn zelfs brutaal. Omdat de tassen bij de green vaak wat verder weg staan kan het voorkomen dat je staat te putten en de apen intussen proberen wat eetbaars uit je tas te stelen!

Wij zijn geen vogelaars maar we kunnen wel genieten van de vele soorten prachtige, kleurrijke vogels. Sommige vogels maken hun nesten vaak dichtbij de fairway. Als het hun seizoen is barst het van die nesten. Het zijn felle vogels dus als je ook maar een beetje in de buurt van hun nest loopt komen ze met veel lawaai op je af. Wij hebben een keer meegemaakt dat mijn man zelfs moest duiken voor zo'n vogel die al krijsend recht op hem afvloog.

Wat zo leuk is aan het golfen hier is dat je je net een pro voelt! Niet omdat je zo goed bent - was dat maar waar - maar omdat je altijd met een caddie speelt. Dat is hier verplicht, zelfs als je een buggy neemt. In het begin moest ik er wel aan wennen, zo iemand die de hele tijd met je meeloopt en alles voor je doet, maar ik zou niet meer zonder willen. Zeker hier niet want wat is er heerlijker als het bloedheet is en iemand trekt je kar, harkt de bunkers aan en repareert divots en pitchmarks. Jij loopt intussen gezellig kletsend met je medespelers over de baan en krijgt, als je bij je bal bent aangekomen, de gewenste club aangereikt. De meeste caddies, het zijn overigens vrijwel altijd vrouwen, kennen de regels goed en ze houden ook je score bij. Op de banen waar we lid waren hadden we vaste caddies die ook behoorlijk Engels spraken en konden helpen met clubkeuze en put-lijntjes. Als we wel eens in Nederland zijn en een rondje golfen is het dan ook behoorlijk afzien om alles weer zelf te moeten doen!

Sommige golfers, en dan heb ik het met name over zeer welgestelde Thaien, nemen wel eens meerdere caddies. Je kan het je niet voorstellen maar wij zagen jaren geleden een keer een grote groep mensen in de baan en wij dachten dat er misschien iets was gebeurd. Maar wat bleek: het was een 5-bal (dat mag hier, soms spelen ze zelfs een 6-bal!) en ze hadden allemaal 2 of 3 caddies. Het zag er niet uit: een caddie om de paraplu boven het hoofd van een speler te houden, een caddie voor de kar en een caddie om zijn stoeltje te dragen! Nou, wij vinden eentje wel genoeg!

Ik kan de golfende NN-ers in ieder geval van harte aanbevelen om de mooie Thaise banen te komen spelen, want ik heb het nog niet eens gehad over de prachtige kleurrijke bloemen en planten die je overal ziet. Regenpakken kennen ze hier niet, warme kleding heb je ook nooit nodig en de paraplu gebruik je alleen om je te beschermen tegen de zon. Maar ja, vanwege Covid zal het nog wel even duren voordat de grenzen weer opengaan. En eerlijk gezegd vinden wij het overigens wel prima dat er nog steeds geen toeristen zijn want het is wel heerlijk rustig op de banen, vaak zijn wij de enige golfers!

  2221 Hits

Mijn NN-gevoel

NN-Leven-1986

Omdat dit een blog is voor oud NN-ers leek het me wel leuk om eens wat oude herinneringen op te halen uit mijn tijd bij NN, zo lang geleden alweer! Ik kwam op dit idee toen ik laatst oude fotoalbums aan het doorbladeren was. Tegenwoordig maak je van die handige digitale fotoboeken maar ik heb nog rijen ouderwetse fotoalbums die bijna uit elkaar vallen. Veel foto's van meestal matige kwaliteit, maar de leuke herinneringen die ze oproepen zijn er niet minder om! De oudere foto's heb ik inmiddels gedigitaliseerd met een fotoscanner; dat was echt een leuk klusje in deze corona-tijd!

Ik ben blij dat ik nog zoveel foto's heb van mijn tijd bij NN, zoveel mooie herinneringen! Ik ben begonnen als directiesecretaresse en mijn eerste baas was Paul Nouwen, destijds directeur NN Leven. Voornamen werden in die tijd overigens niet gebruikt, zeker niet door ondergeschikten. Het was een geweldige en ook leerzame tijd. Afgezien van het feit dat het een veeleisende, maar ongelofelijk leuke baas was om voor te werken, vond ik de totale sfeer in het hele kantoor ook ontspannen en collegiaal. Wat hebben we veel gelachen! Het kantoor van NN Leven zat toen nog op de Schiekade. Er was uiteraard nog geen internet, geen mobiele telefoons en we werkten met die ouderwetse elektrische typemachines met carbonnetjes achter het papier. De interne post ging in kleine boterhamzakjes of in gatenmappen. En hoe relaxed was de correspondentie: de brief of memo ging in het UIT-bakje en je kon rustig een paar dagen wachten op antwoord. En dan het geluid van de rammelende koffiewagen als Thea langskwam met de koffie. Andere tijden!

Als Nouwen in de beginjaren iemand op zijn kantoor wilde spreken ging dat makkelijk. Ik belde die persoon en die kwam zo snel mogelijk; hij werd tenslotte opgeroepen door de directeur. Dat veranderde in de loop der jaren. Iedereen ging iedereen tutoyeren en de afstand tot de directie werd ook anders. Het kwam dan regelmatig voor dat ik voor mijn baas iemand belde die hij wilde spreken en die daar dan even geen tijd voor had.
Ik wil niet zeggen dat het allemaal beter was vroeger! Integendeel, wat zouden we moeten doen zonder al die geweldige communicatiemiddelen die er tegenwoordig zijn. Als ik eraan terugdenk wat een werk het vroeger was om alleen al een vergadering te beleggen. Ik kon er soms uren mee bezig zijn want je moest iedereen apart per telefoon zien te bereiken en dan iedereen weer bellen om te bevestigen. En dan had je soms een baas die, als ik net de hele handel bij elkaar had op de goeie tijd, vertelde dat het eigenlijk later gepland moest worden… Nu heb je dat via computerprogramma's en apps allemaal zo geregeld en het is ook handig dat iedereen mobiel altijd bereikbaar is. Ik weet nog dat Nouwen voor het eerst een autotelefoon kreeg, zo'n kast van een ding. Er was altijd veel storing en gekraak, maar ik vond het maar wat interessant en spannend als hij uit de auto belde!
Maar de tijden veranderden snel, het internet was in opkomst en ook dat waren interessante ontwikkelingen. Ik weet nog hoe bijzonder het was toen mijn collega mij voor het eerst een e-mail ging sturen! Door de nieuwe communicatiemiddelen is de functie die ik toen had natuurlijk ook totaal anders geworden, ik denk dat de titel niet eens meer bestaat. Maar ik ben blij dat ik die leuke jaren op de Schiekade en ook de eerste jaren in het nieuwe kantoor op het Weena heb meegemaakt.

De foto's die ik heb zijn met name van al die speciale evenementen; er werd toen veel georganiseerd, zowel voor de tussenpersonen als voor de het eigen personeel. Er werd veel creativiteit aan de dag gelegd om het elke keer weer speciaal te maken. Ik was ook vanaf het begin betrokken bij de organisatie van de golfdagen voor de tussenpersonen, altijd geweldige evenementen! Er waren ook regelmatig directie ontvangsten voor 25- en 40-jarige jubilarissen. Ik denk dat zoiets ook niet veel meer voorkomt omdat er tegenwoordig zo snel van baan wordt gewisseld. Toch krijg je dan nooit die betrokkenheid bij je werkgever die er in die tijd was. Zoals Angela in een van haar blogs schreef over "Blijf van mijn NN af!" dat gevoel herken ik helemaal, die trots op het bedrijf waar je voor werkte. Ik kijk dan ook nog steeds met een "oranjegevoel" terug op die mooie jaren bij NN Leven!

Op de foto zit ik met Paul Nouwen en zijn opvolger Philip Charls. Ik kan me de namen van de directie chauffeurs die er naast staan niet meer herinneren, maar misschien herkent een lezer ze wel?

  2670 Hits

Een alledaagse dag

shoppen-Kopie

"Ben je al geprikt?" vroeg een vriendin uit Holland mij laatst, "of misschien al een tweede keer"? Nou, was dat maar waar, voorlopig is een prik voor ons nog niet eens in zicht. De Thaise overheid heeft wel miljoenen vaccins besteld (vooral de Russische en Chinese, maar die laten we voorlopig nog even aan ons voorbij gaan), maar het probleem is dat ze geen behoorlijk vaccinatieplan hebben voor de 70 miljoen inwoners. Er wordt wel gevaccineerd maar dat lijkt meer op brandjes blussen; het gebeurt daar waar er uitbraken van besmettingen zijn. En de Thaien gaan voor bij vaccinaties dus wij als buitenlanders staan achteraan in de rij, ook al woon je hier al jaren. De privé-ziekenhuizen hebben gelukkig sinds kort toestemming van de overheid om de vaccins van Pfizer/Moderna te bestellen. Wanneer deze vaccins verwacht worden, hoe en waar je je dan moet registreren en hoeveel ze gaan kosten, is nog totaal onbekend. We hopen maar dat het dit jaar nog gaat lukken.

Het alledaagse leven in het bruisende Bangkok was geweldig met een en al leuke activiteiten: vóór Covid. Daarbij vergeleken is het leven nu best saai. Ik mis vooral het sociale leven want alle contacten en vergaderingen zijn hier nu ook beperkt tot facetimen en zoomen en ik vind dat ook maar behelpen. Maar ja, we zitten allemaal in hetzelfde schuitje. In ieder geval heb ik alle tijd om blogs te schrijven!
En ik mag natuurlijk niet klagen want de zon schijnt hier altijd en daar word je vrolijk van, al wordt het soms wel heel erg heet. Ik kan iedereen van harte aanbevelen om naar Thailand te gaan met vakantie, het is een prachtig en boeiend land. Maar dit is niet de beste periode; de temperatuur is het hele jaar door rond de 30 graden maar in mei loopt het vaak op tot 35-38 graden. Gisteren nog een rondje gegolfd en pfff, dat was afzien in die hitte, er gaan dan ook heel wat flessen water door. Gelukkig speel je hier altijd met caddies die je kar trekken, bunkers aanharken en je bal marken, anders zou ik afhaken!
Tot mijn dagelijkse bezigheden behoren de boodschappen. Ik ben vandaag bij een van de grootste supermarkten geweest, met name omdat zij de enige zijn die soms echte Hollandse ontbijtkoek hebben. Niet dat ik zo hang aan het Hollandse eten, maar als je het maar af en toe kan krijgen is het echt een traktatie. Familieleden sturen wel eens een doosje op met drop, rookworst en speculaas: smullen!
Boodschappen doen gaat hier heel anders dan in Holland. Via de app bestel ik een Grab (Thaise Uber) en dan moet ik opschieten want zodra ik met de lift beneden ben zie ik de taxi al voor de deur staan. Niet dat er parkeerplaatsen in de straat zijn want dat begrip kennen ze nauwelijks. De Thaien zetten hun auto altijd daar waar ze moeten zijn; de rest van het verkeer zoekt het maar uit, al blokkeren ze de hele straat. De rit duurt maar iets van 10 minuten omdat er minder verkeer is dan normaal; het scheelt enorm dat er nog steeds geen toeristen het land in mogen. Ik reken 60 baht af, dat is ongeveer € 1.60 (inclusief tip). De supermarkt ligt aan een van de drukste winkelstraten en er staan dan ook overal talloze taxi's en tuk-tuks. Als ik klaar ben kan ik meteen weer instappen en even later word ik netjes voor de deur afgezet. Hoe makkelijk is dat; die paar euro voor het vervoer heb ik er graag voor over!

In Holland had ik een gloeiende hekel aan de boodschappen, maar hier is het nooit vervelend en al helemaal niet in de kleinere winkels. Op 5 minuten lopen is hier ook een supermarkt, een soort kleine AH. En er is, zoals overal in Thailand, een overschot aan personeel. Afgezien van het personeel dat een beetje rondhangt of staat te appen, staan er altijd 3 vriendelijke meisjes of jongens bij de kassa klaar om je te helpen met afrekenen. Eentje zet de boodschappen op de counter en brengt je winkelwagentje weg. Eentje slaat de kassa aan en eentje doet zorgvuldig de boodschappen in de meegebrachte tassen. Wat ben ik verwend geraakt! Dat realiseer ik me des te meer als ik wel eens in Holland ben en even naar AH moet. Het is altijd druk en wat een gedoe om ergens een parkeerplaats te vinden. De frustratie is compleet als ik eindelijk heb geparkeerd en ik loop naar de ingang om er dan achter te komen dat ik geen muntstukje heb voor de winkelwagen…. Wat verlang ik dan alweer terug naar Thailand!

  2272 Hits

De Zorg in Thailand

nurses_20210510-093555_1

Mijn allereerste ervaring met de Thaise zorg is van een aantal jaren geleden, toen we nog in Hua Hin woonden. Ik had een vervelende infectie van een blaar die behandeld moest worden. Dus: op zoek naar een dokter. Nu kennen ze hier geen huisartsen dus je gaat altijd rechtstreeks naar een ziekenhuis. In mijn geval kreeg ik na de intake bij de balie een bed bij de spoedopname…

Het was maar een blaar op de voet, maar de behandeling vond ik hilarisch! Er waren vijf zusters bij betrokken, eentje ging een arts halen, eentje ging de wond schoonmaken, eentje nam mijn bloeddruk op en eentje hield bezorgd mijn hand vast. "Pain? You pain"? De vijfde zuster stond erbij voor het geval ze nodig mocht zijn. Het is onvoorstelbaar hoeveel personeel rondloopt in de ziekenhuizen. Ze hebben het meestal niet druk, maar voorlopig hebben ze een baan! Enfin, lang verhaal kort, een uurtje later stond ik weer buiten, compleet met een schattig tasje vol met antibiotica, watten, gaasverbanden, alle maten pleisters en weet ik wat nog meer. Geen idee waarom ik dit kreeg want ik moest wel gedurende een week elke dag terugkomen voor het vernieuwen van het verband, want dat doen zij…Het maken van een afspraak met een specialist is hier een eitje. Onlangs zat ik met een langdurige sportblessure die maar niet overging. Ik heb waarschijnlijk te veel gegolfd. In ieder geval ging dat niet meer pijnloos dus er zat niets anders op dan een specialist te raadplegen. Gelukkig kent Bangkok een aantal grote internationale ziekenhuizen met een prima reputatie. Hoe gaat dat hier in z'n werk? Je gaat naar de website van het gewenste ziekenhuis, waar alle specialisten met foto en CV op staan vermeld. Dat laatste is handig omdat we altijd een arts zoeken die ook in het buitenland heeft gestudeerd of gewerkt. Mijn man spreekt inmiddels behoorlijk Thais en ik kan me minimaal behelpen, maar communicatie in het Engels is in dit geval toch beter. Ik vond een orthopeed die me wel aansprak (toch wel leuk een foto erbij) en op de site heb ik een afspraak gemaakt en per mail meteen een bevestiging gekregen. Het grote voordeel hier: een afspraak kan meestal de volgende dag of hooguit een dag later. Wachtlijsten? Nooit van gehoord!

Maar nu de minder positieve kant van de Thaise zorg: de kosten. Omdat we zijn geëmigreerd en fulltime in Thailand wonen kunnen we uiteraard geen gebruik meer maken van het Nederlandse zorgstelsel. Toen wij hier kwamen wonen konden we een betaalbare all-in zorgverzekering krijgen bij een Franse verzekeraar. Maar helaas, naarmate je ouder wordt kom je snel in duurdere schalen terecht en daarbij ging de premie sowieso elk jaar met zo'n 20% omhoog. Op een gegeven moment werd het gewoon onbetaalbaar. We konden uiteindelijk overstappen naar een andere verzekeraar, zij het alleen voor de vergoeding van ziekenhuisopname. Wat dat betreft is de zorg vele malen duurder dan in andere landen en het is dan ook een veelbesproken onderwerp onder de expats. Voor sommigen kan het betekenen dat het zo onbetaalbaar wordt dat terugkeer naar eigen land de enige optie is. We kunnen alleen maar hopen dat we hier nog lang gezond blijven.

De blessure is overigens prima behandeld; over de kosten heb ik het dan maar niet!


  2297 Hits

TIT: This is Thailand!

koh-phi-phit-thailand

Toen we hier kwamen wonen dachten we het land en de cultuur wel een beetje te kennen, we waren er tenslotte meerdere keren met vakantie geweest. Ook hebben we vooraf veel over de cultuur van het land gelezen. Maar je weet pas echt hoe het hier werkt en wat de Thaise gewoontes en gebruiken zijn als je er eenmaal woont. En dat blijft een interessant leerproces!

Wij als Nederlanders zijn direct in de communicatie, je weet meteen waar je aan toe bent. Dat is een ander verhaal bij de Thaien, die stellen die directheid totaal niet op prijs! Zij zullen ook nooit recht in je gezicht hun mening geven en al helemaal nooit Nee zeggen als je iets vraagt. Het is een beleefdheidskwestie en ze willen je bovendien niet teleurstellen. Dus dat waren in het begin verwarrende situaties: Je stapt in een taxi en vraagt aan de chauffeur of hij het opgegeven adres kent. "Yes" is altijd het enthousiaste antwoord, maar als je een half uur later nog ergens rondjes aan het draaien bent begrijp je dat hij geen clou heeft maar zal dat desondanks nooit toegeven. Je vraagt ergens de weg en je wordt altijd vriendelijk verder geholpen, meestal het bos in, maar voorlopig hebben ze je geholpen. Gelukkig heb je tegenwoordig goede navigatiesystemen op je telefoon!

In een vergadering met Thaien is communicatie vaak een moeizaam proces. Ik ben al jaren actief lid van een internationale vrouwenorganisatie (Soroptimist International) en toen wij naar Thailand kwamen ben ik lid geworden van Club Bangkok. De leden zijn voornamelijk Aziatisch en het merendeel is Thais. We vergaderen maandelijks over onze projecten en acties om geld in te zamelen. Toen ik nog lid was van een Nederlandse club waren er vaak pittige en levendige discussies, maar hier gaat het totaal anders! De President heeft altijd het woord en iedereen luistert. Als ik dan iets ter discussie stel valt er een ongemakkelijke stilte en zegt de President erop terug te zullen komen om dat vervolgens nooit te doen. Een evaluatie na een evenement? Geen denken aan! Daar heb ik in het begin m'n hoofd wel mee gestoten want je wilt toch na afloop van een groot evenement bespreken wat er goed ging maar ook wat er volgende keer beter zou kunnen. Maar zij zien dat als gezichtsverlies voor degenen die voor dat minder goed lopende onderdeel verantwoordelijk waren en dat is dus onbespreekbaar! Tja, als gast in dit land kan je niet anders dan je aanpassen en dan maar hopen dat volgende keer niet dezelfde fouten worden gemaakt.

Na 10 jaar staan we nog regelmatig voor verrassingen. Als er weer eens iets bijzonders gebeurt of je ziet iets unieks op straat dan is onder de expats de gevleugelde uitdrukking: TIT! (This is Thailand).

We zijn een aantal maanden geleden verhuisd naar een ander, groter appartement in ons gebouw, op dezelfde verdieping. Met behulp van het personeel hier ging dat goed en snel. Maar de administratieve afhandeling is nog wel een punt. Afgezien van het informeren van alle zakelijke en privé-contacten moeten we dit ook moeten melden bij de Thaise Immigratie. Dat is bijna een onderwerp apart: een gedoe om elk jaar een nieuw visum te verkrijgen, een gedoe om daarna elke 90 dagen een stempel te halen ter bevestiging dat je er nog bent, en een gedoe bij een verhuizing, hoe klein ook. Want we gingen van 16B naar 16A en daarvoor zouden we samen met de eigenaar naar de Immigratie moeten. Daar had die man natuurlijk ook geen zin in, het kost je bovendien bijna een hele dag. Mijn man had de oplossing: waarom verhuizen we niet gewoon ons nummer mee? En na ampele overweging was dat akkoord, bordjes zijn afgeschroefd en omgewisseld: we zijn verhuisd van 16B naar 16B! TIT!


  2283 Hits

Introductie en corona

Corona-banner

Ik heb me wel enthousiast aangemeld voor deze blog, maar waar moet ik beginnen? Dit gaat over mijn wereld, die ver afstaat van de meesten, dus voor wie is dit interessant? Mensen die mij nog kennen uit de NN-tijd weten wellicht dat wij, ruim 10 jaar geleden, zijn geëmigreerd naar Thailand. Sommigen hebben wel eens wat verhalen gehoord en ik kreeg soms via LinkedIn concrete vragen over onze emigratie. Voor anderen ben ik een totaal onbekende met als enige connectie "good old NN". Maar ja, je moet ergens beginnen, dus eerst een introductie.


De meest gestelde vraag is natuurlijk: waarom zijn jullie vertrokken en waarom naar Thailand? Daar kan ik kort over zijn want we hadden genoeg van de Hollandse winters en we voelen ons beter in tropische landen. Eenmaal gestopt met werken en nog redelijk jong zochten we bovendien een nieuwe uitdaging in ons leven. We hebben geen kinderen dus de stap om te vertrekken is daardoor makkelijker. Het idee was eerst om te overwinteren maar na een half jaar in Thailand wilden we eigenlijk al niet meer terug. We hebben veel gereisd en Thailand was onze keus omdat we ons in dat land het prettigst voelen. Voor ons, al 35 jaar enthousiaste golfers, is het hier bovendien een paradijs! Heerlijk om het hele jaar door te kunnen golfen op de mooiste banen in een luchtige outfit (want het is altijd heet!). En als het regent en sneeuwt in Holland, zitten wij in een T-shirtje buiten aan het zwembad! Natuurlijk zijn er ook nadelen aan het leven hier maar er zijn veel meer voordelen en wij hebben tot nu toe geen enkele spijt van ons vertrek. Het officieel uitschrijven uit Nederland en emigreren naar een land met een totaal andere cultuur is een serieuze stap. Er komt veel bij kijken, maar dat maakt het allemaal ook boeiend en leerzaam. Er zijn veel leuke onderwerpen om over te vertellen en ik kijk er naar uit om die bijzondere ervaringen te delen.


Laat ik eerst beginnen met iets dat ons allemaal bezighoudt: Covid-19. We hebben uiteraard regelmatig contact met familie en vrienden, die meestal verbaasd maar ook wel jaloers kijken naar onze situatie. In een aantal opzichten lopen ze in Thailand achter in vergelijking met de Westerse wereld. Maar wat Covid betreft is het hier vanaf het begin goed aangepakt. Wij hadden zoals vele landen vanaf maart 2020 een volledige lockdown en die duurde bij ons tot half mei. Maar hier ging ook de grens dicht, niet alleen voor toeristen, maar ook voor bewoners die op dat moment in het buitenland waren. Vrienden van ons moesten noodgedwongen 5 maanden in Australië doorbrengen voordat ze weer terug mochten komen (na 2 weken quarantaine). Maar door alle strenge maatregelen was het wel snel onder controle. Sindsdien hebben we gewoon alles kunnen doen en scholen, winkels en restaurants zijn open. Alleen grote evenementen, concerten e.d. zijn nog niet toegestaan. Voor een land dat zo afhankelijk is van toeristen is deze crisis extra zwaar. Gelukkig gaan de grenzen langzamerhand weer open dus we hopen snel op verbetering. Toch is het opvallend dat, ondanks het feit dat er al maanden nauwelijks besmettingen zijn, iedereen altijd en overal met een mondkapje op loopt. In Nederland zijn ze helaas niet overtuigd van het nut, in Thailand (en andere Aziatische landen) wel. Je weet niet beter, je gaat de deur uit en je zet je mondkapje op. En overal wordt je temperatuur gemeten, soms wel 10x op een dag als je gaat shoppen! We voelen ons hierdoor wel veilig en beschermd. Het scheelt dat de Thaien volgzaam zijn, er zijn geen actiegroepen of demonstraties, althans niet over mondkapjes ?!

  2313 Hits

Botox?

Ik word dit jaar 70 en de strijd tegen de zwaartekracht heb ik natuurlijk al lang verloren. Geen redden meer aan. Maar niet volgens mijn Aziatische vriendinnen. Hier is uiterlijk alles. Je ziet denk ik nergens zoveel klinieken voor plastische chirurgie, botox, fillers etc. als in Thailand. Het is hier een hele industrie waar ook veel toeristen op af komen.

Mijn vriendinnen hebben het ook altijd over hun uiterlijk. Alle selfies die ze maken (en dat zijn er veel) worden voor publicatie altijd eerst gefotoshopt. En dat terwijl ze er allemaal al prachtig en perfect uitzien met een rimpelloze huid. Om jaloers op te worden. Toch zijn ze altijd bezig om het nog strakker te krijgen. Ze botoxen rimpels die in mijn ogen nog niet eens aan de oppervlakte waren verschenen. De van nature prachtige wenkbrauwen worden ook allemaal gestyled zodat alles volkomen symmetrisch en perfect is. Ik vind dat ze er dan ook vaak allemaal hetzelfde uitzien. Maar het zijn wel plaatjes.

Daar kan je als Europese op leeftijd niet tegenop. Mijn vriendinnen dringen aan, ik moet toch echt die en die rimpel eens laten wegwerken. Fluitje van een cent en je ziet er meteen jonger uit. 'Nee hoor, niks voor mij. Ik ben zoals ik ben en het tenslotte gaat het om expressie in je gezicht en dat geeft karakter aan', zeg ik. Ik zie rollende ogen.

Nou ja vooruit, één keertje dan. Alleen een heel klein prikje. Niet meer dan dat. Ik leg de dame met de spuit uit dat het alleen dáár wil en niet dáár. En alleen maar een klein beetje. Ze houdt de halve spuit over. 'Geef maar aan een ander', zeg ik. Misschien zonde eigenlijk want zo goedkoop was het nou ook weer niet. Maar volgens mij is die lelijke rimpel zo goed als weg. Ik voel me al jonger.

Vraagt mijn man een paar dagen later: 'Je zou toch nog een keer dat botox laten doen?'.
OK, ik ben er klaar mee. Ik ga voor karakter!

  1042 Hits