Mijn Nieuwjaarswens

Het is weer zover. De kaartjes met al die goede wensen voor de Kerstdagen en het Nieuwe Jaar vallen in de brievenbus. Mijn echtgenote kijkt er altijd naar uit. Zelf begint ze in november in haar 'tuinhuis' aan de creatie van haar eigen kaartjes. Kleine aquarelletjes. Op grote vellen papier leeft ze zich helemaal uit waarna met een passe-partout de kunstwerkjes worden geselecteerd tot Nieuwjaarswensen. Mono printjes noemt ze haar werk. Een aparte techniek waarvan een aantal werken hun weg over de hele wereld vonden toen ze nog zeer actief was en exposities had. Ik herinner me nog een Zwitser die haar werk kocht en vervolgens een brief van maar liefst zes kantjes stuurde, handgeschreven! Die heeft mij met stip verslagen, want zelfs in het begin van onze relatie was ik met een brief van twee kantjes al heel productief….

Maar goed, terug naar haar Kerstkaarten. Dagenlang loopt ze te dubben hoe ze de grote vellen kan inrichten in kleine delen. Af en toe mag ik ook komen kijken en mijn mening geven. Er zijn vier categorieën: juweeltjes, toppers, mooi en die kan ook nog wel. Die selectie komt uiteraard ook om de hoek kijken bij de vraag wie krijgt welke kaart? Dat is ieder jaar weer een vast patroon. Ik heb al onze contacten in de computer gezet, maar mijn vrouw gebruikt een klein zwart adressenboekje. Volgens mij al ruim twintig jaar oud. Maar ze zweert erbij en moet niets hebben van digitaal geprinte adressen. 'Veel te onpersoonlijk' zegt ze. 'Handgeschreven adressen geven een extra dimensie, daar zit een stukje emotie in'. En dan komt dus het grote moment van de verzending. Eerst komt de selectie van de kaartjes c.q.. mono printjes. En dan mag ik de adressen oplezen en zij schrijft. 'Stuur je die mensen echt nog een kaart' vraag ik bij een in het zwarte boekje opgenomen aantal namen?. 'Die staan volgens mij niet eens in de computer en heb je er dit jaar eigenlijk nog wel contact mee gehad?' 'Nee", zegt ze, 'maar die krijgen ieder jaar een kaart, ze sparen ze zelfs en soms staan ze in een mooie lijst in de hal of het toilet'. 'Maar mensen die we het hele jaar niet spreken stuur je toch geen kaart?' probeer ik nog een keer. 'Geef mij het adressenboekje maar, want met jou wordt dit toch niks' zegt ze. 

Even later doe ik een ander poging. 'Krijgen Hans en Marjolijn ook een kaart?'. 'Misschien wel' zegt ze, 'maar ik wacht eerst af of ze ons wel een kaart sturen'. Dat is wel heel bijzonder. Je wacht dus of iemand jou een kaart stuurt en dan stuur je er één terug. Als iedereen die theorie zou hanteren scheelt het een hoop postzegels, denk ik. Ook uniek is de wijze waarop de mensen bij ons in de buurt de kaart bezorgen. Wachten tot het donker is en dan hup snel in de brievenbus gedumpt! Ook daar zijn overigens mensen bij die we door het jaar heen nauwelijks spreken. Maar de bedoelingen zijn goed. 

Fijne Feestdagen en een Gelukkig Nieuwjaar. Ik vind zelf de term Gelukkig wat ongelukkig gekozen. Wat is precies gelukkig? Dat zal voor veel mensen heel verschillend zijn Gezond vind ik een beter woord, zeker in deze onzekere tijden van corona. Wij hebben inmiddels de derde prik, de boost, gehad, maar ik heb in mijn omgeving een aantal geprikte mensen goed ziek zien worden door toch een besmetting. Dus gezond zijn in 2022 voor iedereen dat is mij grootste wens. Dan word je misschien wel vanzelf gelukkig.

Ik hoop van harte dat dat zal gelden voor alle oud collega's van de VO-NN. Gezond en gelukkig, ook als je geen pareltje van een kaart van mijn echtgenote hebt ontvangen. 

Hoewel, je kunt er natuurlijk zelf één sturen want dan krijg je er kennelijk één terug.