De tijd die nooit meer terugkomt.

Het was ver weggestopt in mijn geheugen. Totdat ik dat boek ging lezen. Bedoeld als een spannende thriller die vooral voor ontspanning zou zorgen. Maar Cilla & Rolf Borlind zijn niet voor niets scenarioschrijvers. Voor mijn lezend oog ontvouwde zich de lege straten, de mondkapjes, de angst om ziek te worden en de zieken die niet bezocht mochten worden. En dwars door dat alles heen kwam weer de felheid van de discussies tot leven van de tegenstanders die alles zo zeker wisten, de wanhoop van de voorstanders en de absurde waarheid van hetgeen op social media tot dogma werd verheven.

Dat alles verstoorde mijn ontspanning maar deed me ook nadenken. Was het voor- en tegen, die polemiek, voor die tijd ook zo heftig? Of was juist het feit dat iedereen er mee geconfronteerd werd dat maakte dat wij allemaal een standpunt innamen. Voor- of tegen. De corona-angst is naar de achtergrond verdwenen, maar de discussies over van alles en nog wat worden nog steeds op dood- en leven gevoerd.

Wanneer zijn we verleerd naar elkaar te luisteren met het doel om de ander te begrijpen? Te leren van de argumenten die de ander inbrengt, bereid om andere standpunten te overwegen en niet dogmatisch star op een barricade van gelijk te blijven staan.

Soms twijfel ik en denk ik; die tijd komt nooit meer terug.

Angela van Leeuwen