Een wereld op zichzelf ….

 Ik heb een aquarium. Al jaren. Hoe begint zoiets? Je zoon krijgt het van een oom, maar doet er na verloop van tijd niets mee. Je neemt als ouder de zorg over. En dat werd een hobby.

Het waren mijn collega's in de periode, dat ik na NN in mijn eentje een eigen bedrijf ging runnen. Gezellig ff koffie drinken met ze. Kregen ze ook een hapje. Even wat afleiding in een verder leeg huis.

Nu ik gepensioneerd ben, heb ik het aquarium weer / nog steeds. Het gaat goed zolang het goed gaat. Maar als het mis is met de bak, dan gaat het goed mis. Dan is de balans verstoord en krijg dat dan maar weer eens goed. Of een ziekte in de bak. Vaak komt het van buiten als gevolg van slechte hygiëne. Dat overkomt je en kost heel veel natuurlijk leven, zonder dat je er veel aan kunt doen.

Het is een wereld op zichzelf. Bijna alles kan je er in terug zien. Pestgedrag bij maanvissen: er is altijd wel een het pispaaltje. Paargedrag van vissen met de behoefte om een eigen gebied af te bakenen ten koste van anderen. Haantjesgedrag en pikorde. Visjes die zich graag verstoppen en anderen die graag op de voorgrond treden. Epidemie en ziekte. Vissen die elkaar niet verdragen. Een kwetsbare natuur, die beïnvloed kan worden door veel factoren. Maar vooral door er te veel vissen in te zetten. Een vorm van hebzucht. Het afvalprobleem is bij hen nijpender dan bij ons: ze zwemmen er in.

Zo zie je de hele menselijke natuur, maar ook de kwetsbare aarde terug in dat kleine stukje glas met water. Een paar graden te hoge temperatuur en planten en vissen gaan dood. Een pomp die het niet goed doet, heeft consequenties. Direct zonlicht op de bak en de algen verdringen alles en iedereen. Een verkeerde verhouding van nitraat en dergelijke in het water, alles kan een probleem zijn. Het is een wonder dat zo'n bak in balans blijft. Alles met mate is het devies.

En zo lijkt het veel op onze aarde, op ons stukje Nederland. We hebben het vaak over boeren met hun veestapel, waarmee we de hele aarde willen voeden. Dat lijkt op te veel vissen in een aquarium. Maar dat kan je ook anders zien in Nederland. Niet alleen te veel koeien, maar misschien ook te veel mensen.

De overheid zegt een probleem te hebben met de huisvesting van te veel immigranten. Dat is korte termijn. Tegelijkertijd ziet men het als een oplossing voor een slinkende autochtone bevolking op de lange termijn. "Wie verzorgt ons als we oud zijn en er te weinig werkenden zijn?"

Regeren is vooruit zien. Ik hoor net over het Olympisch comité, dat voortaan het aantal medailles op de tweede plaats wordt gezet. Na het welzijn van onze sporters. Een wijs besluit. Moeten wij dat ook niet overwegen? Minder mensen in Nederland. Wij mensen produceren minstens zoveel afval als koeien. Niet meer de focus op groei van de economie, maar op het welzijn van alles en iedereen.

Ik zeg daarmee niet dat de grenzen dicht moeten voor mensen in nood. Natuurlijk niet. Maar met een stabiele economie, in plaats van een doorlopend streven naar groei, houden we het land leefbaar. En is er minder aantrekkingskracht voor economische immigranten om hier een toekomst op te bouwen. Laten we met z'n allen eens goed nadenken over waar we met dit land naar toe willen. Het lijkt op een overbevolkt aquarium met alle problemen van dien. Nog meer of voortaan wat minder, maar zoveel mooier?

Als regering van een aquarium probeer ik alles in balans te houden, alle factoren. Niet alle vissen kunnen bij elkaar. Voldoende planten. Te veel is een probleem. Voorkomen is beter dan genezen. Laten we bij de volgende verkiezingen de voorkeur geven aan mensen met een goede visie voor de lange termijn voor Nederland. Zodat ons land en de wereld prettig blijven om in te leven, ook voor onze kinderen. En dan maakt het mij niet uit of het links of rechts is, groen, blauw, pimpelpaars of rood. Uiteindelijk hebben we (bijna) allemaal het beste voor met ons mooie land.