Blogs VO-NN

Ik kom bij door een gruwelijke pijn. Het is steenkoud op een harde grond. Nat en kleverig. Geuren van vuil en rot, benzine en ijzer. Het is donker. Ik probeer te zien, maar ik zie niets. Ik ben suf. De pijn gaat over in een klem op mijn borst, die snel toeneemt. De druk neemt snel toe. Er begint iemand aan me te sjorren. Ik weet het allemaal niet meer en zak weer weg … .

Er ontstaat een afstand. De pijn wordt minder relevant. Mijn geest keert zich naar binnen als het ware om de werkelijkheid te ontvluchten. Het lijkt aangenaam te worden. Ik voel de warmte van mijn moeder die haar kind in de armen heeft. Een gevoel van liefde en hulpeloosheid overspoelt me. Ik zie gezichten, naasten en om de een of andere reden ook gezichten die ik vergeten ben. Ik word meegenomen op een reis met emoties en impressies. Ik zie m'n meisje, voel het verlangen. Ik ben weer klein en oud tegelijk. Geboortes van mijn kinderen komen voorbij. Ze worden groot. Is dat … ? Nee, het is mijn kleindochter. Ineens weet ik alles weer, namen en gezichten. Spijt en geluk. Ik probeer te bewegen, maar het gaat niet. Ik moet loslaten, maar de trein aan herinneringen raast verder. Het is een eindeloze reis waarbij ik alle notie van tijd verlies.

Ik zie mezelf hoog van een afstand liggen en mensen met gele hesjes zijn bezig met me. Er ontstaat een groep mensen. Er wordt geschreeuwd. Ik word op een brancard gehesen. Ik voel het niet en zweef weg. Een gevoel van laat maar gaan komt over me. Ik zweef weg … .

Ik drijf in een wolk naar een rand, die overloopt. Ik weet dat ik dan in een warm bad terecht kom. Licht, veel licht, wit licht. Iemand of iets die staat te wenken. Ik wil wel, het is goed. Het is aantrekkelijk om je over te geven. Ik ben zolang niet naar een kerk geweest, maar het moet God zijn die daar staat. Iedereen heeft daar zijn eigen belevenis bij. 's Nachts in het donker, wil ik nog wel eens contact zoeken. Vragen om antwoorden, om hulp. Bezwering van angsten om wat iedereen om me heen zou kunnen overkomen. Terwijl ik voortzweef naar de rand, komt er twijfel. Wat laat ik achter, is het allemaal goed? Moet ik nog …? Het besef van de pijn van nabestaanden. Ik weet het allemaal niet meer en val in een duister gat.

Een forse scheut pijn schiet door mijn lichaam. En nog een. En nog een. Reanimatie. Ik kom bij en probeer mijn ogen te openen. Ik hoor iemand zeggen "Hij komt bij. We houden hem in coma voor herstel". Ik voel een naald mijn arm in gaan en zak weer weg. Het is goed en ik zak weg in een diepe dromenloze slaap.

We praten eigenlijk niet met elkaar over de dood. Niet echt. Dood is dood. Of leef je door in een andere gedaante. De hemel en de hel. Reïncarnatie? Hoe gaat dat dan. We zouden dat vaker moeten doen. Al is het maar om de dood niet als een verrassing te laten komen. Dood is niet altijd slecht. Soms komt het als de welkome verlossing van een leven, dat als een strijd wordt ervaren, de pijn van een ziekte, fysiek of mentaal, die kan worden beëindigd. Of een ondraaglijke herinnering aan een geliefde die er niet meer is. Die je nog zo graag had willen koesteren. Iedereen zou over zijn eigen overlijden moeten kunnen beslissen. Maar dat gaat niet altijd. Door de wet of door een geleidelijke aantasting van je hersenen. Stel niet uit tot morgen wat je nu belangrijk vind.

Iedereen fantaseert wel eens over hoe het einde komt. In een split second, geleidelijk in je slaap, een welkom einde aan een slopende ziekte of door een ongeluk. Niemand die het weet. Maar dat het komt, is zeker. Dan kan je maar beter het gevoel hebben, dat je het allemaal goed geregeld hebt. Of in ieder geval het hebt geprobeerd. Die eindeloze reis van emoties en vervormde herinneringen in een fractie van een seconde kan een eeuwigheid gaan duren. Daar wil je van genieten en mag geen horror worden. Regel je zaken goed nu het nog kan. Maak recht wat krom is en maak goed wat nog scheef zit in de relatie met je naasten. En geniet van het leven alsof elke dag je laatste is. Het leven is een eenmalig cadeau, dat in al zijn pijn en liefde slechts eenmaal aan je wordt gegeven. Maak er wat van. Als je dit leest is het nog niet te laat!

We worden, nee we zijn, als generatie vermorzeld tussen de tijdsgewrichten. Het gaat geleidelijk zoals je de wijzers van de klok niet kunt zien bewegen. Maar wij oude knarren zijn een relikwie geworden uit vervlogen tijden. Gingen we er prat op, dat wij nog de telex, fax, koffiejuffrouw en de draaitelefoon gekend hebben? De generatie na ons doet het helemaal anders. Men schrijft niet meer door de opkomst van de computer, men rekent niet meer door het digitale betalen en binnenkort denkt men niet meer door de opkomst van AI. De wereld is geëlektrificeerd. Zonnepanelen en windmolens aan de horizon.

Het is een golfbeweging in generaties. Vroeger was het ieder voor zichzelf. Als je oud of ziek werd, was je afhankelijk van familie, armenzorg en of de kerk. Een harde wereld. Vorige generaties hebben een sociaal collectief vangnet gebouwd, zoals de AOW van Drees. Dat vangnet wordt geleidelijk afgebouwd: men moet het voortaan zelf maar regelen. We zijn een stuk rijker dan toen. Maar ook een stuk ontevredener. Dat is niet vreemd als je ziet, dat onze politieke partijen vervreemd zijn van de werkelijkheid. PvdA / Groen Links bijvoorbeeld heeft vooral mensen in de Tweede Kamer die hoog opgeleid en of ambtenaar zijn geweest. Dat geldt ook voor de andere partijen. Die hebben nooit met de voeten in de klei gestaan en komen zo van school. Met de beste bedoelingen, maar wie zit te wachten op al die goedbedoelde regeltjes. Nederland is vol. We groeien met dit tempo van immigratie door naar 30 miljoen. Daar is recent voor gewaarschuwd. Zelfs de allochtonen in ons land vinden dat het wel genoeg is. Laten we eerst eens zorgen voor voldoende huisvesting en werk voor de aanwezigen. We kunnen niet de hele wereld opvangen. Die boodschap heeft de politiek te laat begrepen. Een omwenteling in november 2023 naar populistische partijen, die in alle onervarenheid nu het land mogen gaan redden.

Vanuit de "collectieve" generaties is de huidige meer egocentrische generatie ontstaan. Bezorgd over alles wat in de wereld gebeurt, het milieu en de toekomst. Het klimaat gaat vóór op "het voeden van de hele wereld", zoals we dat gewend waren.Maar met een vliegtuigmentaliteit: eerst zorgen dat je bij nood zelf dat mondkapje omhebt, voordat je de ander gaat helpen. Dus weer een vorm van ieder voor zichzelf. U vraagt zich af of dit een juiste analyse is? Kijk eens om je heen op straat en openbaar vervoer: iedereen zit op de smartfoon. Geen onderling contact. TV kijken is vervangen door Netflix, informatie krijg je van nepnieuws op Twitter / X, je voorbeelden haal je van Tiktok. Ieder leeft in zijn eigen bubbel. Zelfs het ouderwetse stappen op zaterdagavond is vervangen door samen thuis of alleen gamen: een spel spelen op de Nintendo, Xbox of whatever, een oorlog, race of FIFA-voetbal, met digitale onbekende vrienden van over de hele wereld. Tegelijkertijd ontstaat er een tweedeling tussen deze goed opgeleide generatie en de vaak arme en laaggeletterde massale instroom uit immigratie met andere culturen, normen en waarden. Het is wachten op problemen. Immigratie is goed, maar met mate.

De wereld kantelt naar een nieuw tijdperk. De kans dat we in Europa de 100 jaar vrede gaan halen is klein, waarschuwt een hoge generaal. Diverse oorlogen in de wereld worden veroorzaakt door de mentaliteit van eigen land eerst. Dictators in diverse landen schudden de internationale verhoudingen op. Onze NAVO tegen de haat-NAVO van Houthi, Hamas en Hezbollah. Het Westen tegen Rusland, Iran en Noord Korea. De vijand hoeft bij Nederland maar wat windmolens in zee te vernietigen of de stroom valt in het hele land uit. Met chaos, hysterie en hongersnood als gevolg. Nederland gaat dan "uit".

Op de vijf generaties foto hierbij van vier sterke vrouwen en ikzelf is de oudste geboren in 1858: Antje van der Burg. Overleden in 1956. Twee jaar na mijn geboorte. In hetzelfde jaar geboren als koningin Emma, wie kent haar nog? De tweede helft van de 19^e eeuw is de tijd van het feminisme: gelijkheid in scholing, arbeid en kiesrecht voor vrouwen. Sindsdien is er veel veranderd. Mijn kleindochter is eind vorig jaar geboren. Wat zal zij gaan meemaken in de komende tijd?

De wereld verandert en wij moeten daarin mee. Mijn persoonlijke beeld van VO-NN kent zorgen voor de toekomst, maar is niet zonder hoop. We zitten als het ware met z'n allen in een klein roeibootje, dat meedrijft op de stromingen van een grote oceaan. Sterke armen aan de riemen. Het bootje is oud en lekt. Pogingen worden gedaan om het water er uit te scheppen, maar dat lukt niet erg. Er ontstaat een discussie over hoe het verder moet. Eigenlijk weten we allemaal, dat we over zullen moeten stapppen op een nieuwe boot, die de veranderingen van het klimaat op zee kan weerstaan. Maar hoe dan en wanneer? Dat vereist mannen en vrouwen met een visie, die niet te beroerd zijn om stevige maatregelen te nemen. De tijd van achterover leunen is voorbij.

Zie jij jezelf als die held? Geef je dan op als kandidaat voor de verkiezingen van de nieuwe Ledenraad in de loop van dit jaar. Stel het niet uit: jij kunt het verschil maken! We streven naar een sterk VO-NN, dat tegen een stootje kan en dat toegevoegde waarde heeft voor haar leden.

Je hebt van die vakanties van dertien uit een dozijn. Lekker, relaxt. Maar na een paar jaar lijken ze allemaal op elkaar. Nou, deze was dat niet!

We waren uitgenodigd voor een huwelijk van familie in Florida. In eerste instantie leek het allemaal tegen te zitten. Het huwelijk werd 10 dagen vooraf afgeblazen. Na de wachtrijen op Schiphol had het vliegtuig een uur vertraging, maar omdat de aansluitende vlucht in Dallas 2 uur vertraging had, was er niets aan de hand. Wel een hoop stress. Ons eerste bezoek in Florida was aan het ziekenhuis, waar onze bejaarde gastheer was opgenomen met levercirrose. Waar hij 's nachts in de badkamer viel en er schouder- en rugklachten aan over hield. De rest van de vakantie was hij immobiel. De tweede dag overleed in Nederland de zuster van onze gastvrouw. Kortom, de stemming zat er goed in.

Maar amerikanen weten daar goed mee om te gaan. De diverse arrangementen (het huwelijksfeest zou drie dagen duren op verschillende locaties) werden afgeblazen en omgebouwd naar een gezellig weekend in het mooiste hotel in St. Augustine, een heel mooi oud(ste?) stadje. Een diner werd gehouden voor de hele familie, zodat we de hele Amerikaanse familie konden ontmoeten. En daarna een verrassingsfeest met dj en fotoshoot voor de 60ste verjaardag van de moeder van de bruidegom. Allemaal heel gezellig.

Vooraf waren we uitgenodigd om mee te gaan op een cruise. Die hebben we via Sunweb in Nederland weten te boeken. Mooie hut met oceaanview. Helaas werden we ziek tijdens het bezoek aan St Augustine: Corona. Voor de eerste keer. In Nederland zijn we niet ziek geweest met alle vaccinaties. Maar in de VS heeft men mogelijk een andere Corona-variant. Dat hield in dat de cruise niet door kon gaan: een negatieve test is vereist. Waarschijnlijk hebben we corona opgelopen op en rond de vliegvelden in de diverse lange rijen. Na een paar dagen met pillen die heel goed hielpen, hebben we besloten de vakantie met een week te verlengen en de cruise opnieuw te boeken. In de hoop dat de eerste cruise op onze annuleringsverzekering wordt vergoed(?). We hebben van de cruise genoten! Heerlijk gegeten, mooi groot schip met veel entertainment: de MSC Divina, een bezoek aan Nassau op de Bahama's en aan een privé tropisch eiland. Helaas is Sylvia in Nassau gevallen, waarna ze terug aan boord moest. Een opgezet been, zwachtels, pillen. Lastig met de terugreis in het vliegtuig.

Maar het verhaal gaat nu te hard, we zijn nog niet aan het einde van de reis. Ik had besloten om in Florida een auto te huren. Het prijsverschil was zodanig beperkt, dat het een full size werd. Ik dacht aan een Chevrolet Malibu, een VW Jetta of een Honda. Maar op mij stond een Dodge Challenger te wachten. Liefhebbers weten dat ik het dan over een zogenaamde musclecar heb met een beest van een aandrijving, de HEMI. Ik werd er verliefd op. Dat geeft een kick als je op het gaspedaal drukt. Dat geluid! Het is dan lastig om je aan de snelheid te houden. Op de tweede dag besloten we een stukje te rijden en dat af te sluiten op het strand. Helaas regende het op de plaats van bestemming. Waarna we doorreden naar Daytona Beach. Op enige moment kon ik links en rechts af. Maar voor me lonkte de zee achter een stel slagbomen. Ik had al gehoord dat het daar gebruikelijk is om met je auto het strand op te gaan. Vooraf even de auto geparkeerd om te kijken. Er stonden veel grote auto's langs de zee geparkeerd. Ik denk: dat kan ik ook. Ondanks het druilerige weer wilde ik een duik nemen, want de temperatuur was goed en het water zag er lekker uit. Sylvia zag er van af en bleef in de auto. Die zou ik voor haar met de neus naar het water parkeren. Ik reed van het harde zand af om een draai te maken. En ja, de auto zat binnen anderhalve meter vast. Al die andere auto's waren lichter en of hadden vierwiel aandrijving. Deze niet.

Daar sta je dan met je dure huurauto op het strand, waar het langzaam begon te regenen en het werd vloed. Sukkel die ik ben, dacht ik nog. In eerste instantie was het water nog 5 meter van de auto af. Veel hulpzame mensen hebben proberen te helpen, maar het enige gevolg was dat de auto nog verder in het zand zakte. Toen de sleepwagen eindelijk na een half uur kwam, stond het water op anderhalve meter afstand. We hebben wel wat stress gehad. Maar het is uiteindelijk goed afgelopen. Het heeft geld gekost, maar ik was maar wat blij met de held die het voor elkaar kreeg om de auto er uit te krijgen. Ik heb een selfie met hem genomen. Geen schade, omdat ik het zand achter de bumper had weggegraven. De strandwacht had daarvoor gewaarschuwd.

We hebben zoveel meegemaakt die vakantie. Te veel om op te noemen. Een golfkarretje die er mee op hield. Een hele grote uil boven ons in de bomen op River Ranch, die het op het kleine hondje van de familie had voorzien. Een wasbeer in de tuin. Universal Studio's. Een airbootride, aligators...

Een vakantie die met slechte voortekenen begon is onvergetelijk gebleken in positieve zin! Gezellige mensen, een mooie omgeving. Amerika: heel westers, maar toch zo anders! Lekker bijna elke dag Indisch gegeten. Herinneringen om te koesteren. En nu maar hopen dat het been van Sylvia snel geneest.

Herken je dat? Je bent op een bijeenkomst waar je bijna niemand kent. Je loopt wat rond. Neemt een hapje en een drankje en that's it. Gaandeweg begin je je diep ongelukkig te voelen. Ben je daar nou zo'n eind voor omgereden? Sommige mensen pappen dan aan met anderen. Maar zo zit ik niet in elkaar. En zeker niet als iedereen elkaar lijkt te kennen. Alleen jij niet. Hapjes, drankjes en spreker, alles is in orde, maar jou zien ze daar niet meer terug.

Zo kan het gaan. En zo gaat het ook vaak. Ik had dat bij "verplichte" (studie-)bijeenkomsten met andere intermediairs, waarvan ik bijna niemand kende. Maar ook bij VO-NN. Want als nieuw lid zie je toch vooral wat oudere collega's onder elkaar, terwijl je leeftijdsgenoten lijken te ontbreken. Als jij dan afhaakt, ontstaat er een vicieuze cirkel, waardoor het niet meer goed komt.

Daar kan je zelf wat aan doen. Nodig je vrienden uit om ook lid te worden. Gebruik de bijeenkomsten en evenementen van VO-NN om elkaar na al die jaren weer eens tegen te komen, te spreken en bij te kletsen. Dat kan zo bijzonder gezellig zijn!

Twee totaal verschillende scenario's: doodongelukkig onder vreemden of gezellig onder vrienden. Natuurlijk wat zwart wit gesteld, maar daar komt het wel op neer.

En het is zo makkelijk. Je gaat naar LinkedIn, wie heeft dat nou niet, of Facebook en je nodigt wat oud collega's uit om ook lid te worden. Het eerste jaar gratis en daarna kost het nog steeds bijna niets. Baat het niet, dan schaadt het ook niet. Gezellig van tijd tot tijd onder vrienden. Je spreekt vooraf met elkaar af en je hebt het helemaal naar je zin op zo'n bijeenkomst van VO-NN. En als het een beetje mee zit, houd je er nog een cadeaubon aan over. Altijd leuk. En die oud collega's van je, die kunnen dat zelf ook doen als ze lid zijn geworden. Zo kan VO-NN voor iedereen een vereniging worden van vrienden onder elkaar.

Een oud-collega van me heeft een eigen bedrijf, is nog niet met pensioen. Die volgt zijn ondernemershart en merkt op: daar heb ik niets aan. Ik zoek een platform om dingen te verkopen. Nee, helaas, daar is VO-NN niet voor. Maar verkopen is korte termijn, dat is tactiek. Het is beter om te netwerken en te investeren in lange relaties. Vanuit marketingoogpunt is deze strategie een veel gezonder uitgangspunt. Investeren in mensen en dan komt de rest vanzelf wel. Als je maar in de picture bent. En dat kan, als je vrienden weten wat je doet.

Daarom is het idee al eens geopperd om een aparte pagina aan de site van VO-NN toe te voegen waarop de leden met een eigen bedrijf (alleen zzp) met eigen naam en de naam van zijn of haar website staan vermeld. Dat kan een hoop warme leads opleveren. Vaak ben je op zoek naar een leverancier of dienstverlener en google je op goed geluk een naam. Terwijl je in zo'n geval iemand al kent en weet dat hij of zij goed is in wat men doet. Die je kunt vertrouwen. Dat is win win, zowel voor de ondernemer als voor de klant. Beide lid van VO-NN in dit geval. En VO-NN wordt hiermee aantrekkelijk voor de nog werkende leden met een eigen bedrijf. In de leeftijdsgroep van 50+.

Je eigen vriendenvereniging bouwen binnen VO-NN. Lotgenoten en oude kennissen. Mensen met dezelfde achtergrond aan jij. Mensen aan wie je kunt vragen wat jou bezig houdt. Het wiel hoeft niet steeds opnieuw te worden uitgevonden. Het is zo eenvoudig. De spelregels voor Leden werven Leden staan prominent op de website. De voordelen zijn duidelijk, zoals pensioenbehartiging (indexering, nieuwe wet, pensioenopbouw), sociale contacten, voordelen op het gebied van verzekeringen. Maar vooral het banden aanhalen met oude vrienden. Bel ze, mail ze, nodig ze uit op LinkedIn of Facebook.

Zorg dat je volgende bijeenkomst van VO-NN heel gezellig wordt, omdat je al die gezichten weer gaat zien. Sommigen wat ouder dan je dacht, de een nog aan het werk en de ander genietend van zijn of haar vrije tijd, maar altijd leuk. Je doet jezelf er een groot plezier mee. 

Ken je die uitdrukking: "aan een half woord genoeg hebben", om te weten waarover het gaat? En het klopt helemaal. Met een woord, een foto of zelfs een geur kan een herinnering weer bij je terug komen. Mooie herinneringen of afschuwelijke dingen waar je 's nachts nog wakker van kan liggen. Want de gewone mooie dagen, die herinner je je nauwelijks. Weet jij nog wat je vorige week woensdag at, waar je in 2005 op vakantie was of hoe en met wie je in 1999 Kerstavond hebt gevierd? En dat zijn dan nog momenten, die je je zou moeten kunnen herinneren. Als er dan een foto opduikt of als je iemand tegen komt, kan dat weer helemaal terug komen.

horen 300Nu ik al jaren permanent een bril draag, zijn mijn oren aan de beurt. Ik hoor al zoveel niet meer. Het fluiten van de vogeltjes buiten. Ik heb moeite met het volgen van een Nederlands gesproken film (zonder onderschrift!) en op een receptie of een rumoerige verjaardag begrijp ik gewoon niet waar men het over heeft. Over eenzaamheid gesproken: gewoon met vrienden en kennissen om je heen. Daar wilde ik wat aan doen. Ik ben nu aan het experimenteren met een gehoorapparaat. Natuurlijk weer problemen met het koppelen met mijn smartphone, maar ik hoor weer méér. Vaak een blikkerig geluid, maar ook de auto's en het rumoer om me heen. Soms niet eens heel plezierig: ik hoor nu ook de A13 ruisen in onze tuin, soms dreunen, op enige afstand van onze woning. Als je luistert is vaak al 60% voldoende om het hele woord of gesproken zin te begrijpen. Maar als je een beetje doof wordt, haal je die 60% niet meer. Dan wordt het lastig. Je omgeving raakt geïrriteerd als je steeds maar roept "Wat?". En je ziet het bijna niet, dat apparaat achter mijn oren.

ross 300Zo gaat dat ook met lezen: iedereen leest het eerste deel van woorden en begrijpt toch wat er staat. Vandaar dat je aan een half woord genoeg kunt hebben. Maar ook met verhalen kan je dat hebben. Ik heb een oud boek van mijn favoriete schrijver Tomas Ross gevonden bij de Rataplan (kringloop): "Het goud van Salomon Pinto". Uit 1968 en niet meer te koop in de boekwinkel. Een verhaal over een nabestaande van een joods vermogend gezin, dat meegevoerd is door de nazi's in de Tweede Wereldoorlog. Razend spannend. Als je er aan begint, moet je gewoon alle 247 bladzijden zo snel mogelijk lezen. Maar helaas, het blijkt een misdruk te zijn: na bladzijde 129 zijn er twee pagina's blank. En dan weer twee bladzijden afgedrukt en weer twee bladzijden blank en zo door. Ik mis in totaal 14 pagina's aan tekst. Ik heb stug doorgelezen en voor zover ik weet, mis ik niets van het verhaal. Ik verzin het er zelf wel bij. Bijzonder om te ervaren.

Ik denk dat het zo ook in het leven gaat: wat je mist, mis je niet omdat je niet weet wat je mist. En wat je niet mist, hoort er gewoon bij. Je kunt jezelf zaken ontzeggen, spulletjes weg geven, anderen helpen en je wordt er niet minder van. Misschien wel beter zo. Dat is de les die je er uit zou kunnen trekken. Een mooie Kerstgedachte.

Zo gaat het ook met je herinneringen. Naar mate je ouder wordt ga je anders over het leven denken. Herinner je je soms zaken die je eigenlijk al vergeten was. Maar dan in een ander perspectief. Het is leuk om weer iemand tegen te komen, die je doet herinneren aan mooie tijden. Een liedje op een speciaal moment.

Tijden die je samen met hem of haar toen bijvoorbeeld bij NN, Delta Lloyd of RVS hebt beleefd. En die kans is er weer. Op 18 januari 2023 in Zoetermeer, waar we de Nieuwjaarsreceptie en de Ledendag tegelijk gaan beleven. Een evenement met een grote Plus. Een reden om met veel mensen samen te komen en er dan ook veel collega's weer eens te ontmoeten. Vooral met al die nieuwe leden van het afgelopen jaar!

De laatste keer dat ik op een Ledendag was, kwam ik er de pleziervaartuigenexpert van vroeger tegen, uit de tijd dat ik nog bij Transport Pleziervaartuigen werkte in de jaren 1975-1979. Leuk, want ik was indertijd een dagje met hem mee geweest. En de oud-klokkenmaker van toen, de specialist die in zijn vrije tijd klokken van collega's onderhield. Kortom, je hebt aan een korte ontmoeting met oude bekenden genoeg om veel van je goede herinneringen opnieuw te beleven.

Pak je kans op 18 januari 2023 bij VO-NN in Zoetermeer en ga voor the Good Old Times!

Terugzoekend naar mijn afkomst, speurend in het verleden, ben ik vele generaties terug zijdelings verwant aan Cornelis Corneliszn. Jol, bijnaam "Houtebeen". Een admiraal van de West-Indische Compagnie die, geboren in Scheveningen in 1597, kaper en volksheld was tijdens de Tachtigjarige oorlog en overleden is aan malaria in Sao Tomé in 1641.

Als Verborgen Verleden op TV komt, zit ik op het puntje van mijn stoel. Heerlijk is dat, al die BN'ers die hun verleden als het ware in de schoot geworpen krijgen en door deskundigen op hun zoektocht worden begeleid.

Alle varianten hebben we al gezien: de afstamming van Bourgondische ridders, Gerrit Zalm in een kasteel in Schotland tot en met onvermoede verzetshelden bij de 2e Wereldoorlog, de Marokkaanse voorouders van Jeroen Krabbé en de behoeftige voorouders van Herman Finkers.

Je ziet dat men er veel moeite voor doet om tot spraakmakende voorouders te komen. Waarbij soms halverwege de lijn van de voorouder van de vader op die van moeder wordt overgestapt.

Zelf heb ik een relatief eenvoudige voorgeschiedenis: van mijn vier grootouders komen er drie lijnen oorspronkelijk uit Scheveningen! Als je de Geschiedenis van Scheveningen er op na slaat, hebben die het echt niet makkelijk gehad: ziektes, stormen. Veel vissers zijn op zee gebleven. Geen vetpot!

Bij mijn hobby Genealogie heb ik zelfs mijn DNA laten onderzoeken. Na heel wat bedenkingen (DNA in databases)! Bleek dat 85,6% van mijn DNA van Engelse oorsprong is en 10,6% Noord- en West-Europees. Na ze eerst voor gek verklaard te hebben, heb ik zelf een theorie bedacht die dit kan verklaren.

Even ver terug in de tijd. Na de val van het Romeinse rijk (rond 400 na Chr.) verdrongen de Hunnen uit het Oosten andere volken en kwam de grote volksverhuizing op gang. Vandalen, Visigoten, ach je kent de namen wel uit het bekende stripverhaal van Asterix en Obelix. De Angelen, de Saksen en de Juten uit onder andere het huidige Denemarken trokken naar Brittannië. Een deel van die Angelen deed dat via de Nederlandse kust. Stel dat een deel ervan is blijven hangen en tot de oorspronkelijke Scheveningers uitgroeiden. Eeuwenlang werd er nauwelijks verhuisd en bleef men wonen waar men werd geboren. Daarmee zijn die Angelen een mooie verklaring van mijn "Engelse" DNA-afkomst en van andere oorspronkelijke Scheveningers. Deze theorie met betrekking tot de Angelen is overigens geheel voor eigen rekening, niet echt getoetst, maar zoals iedere theorie; een hypothetische verklaring en een mooi verhaal. 

Vandaag wil ik het hebben over een beladen onderwerp. Mogelijk onbewust beïnvloed door het feit, dat het vandaag 5 mei en Bevrijdingsdag is. Er zijn veel NN'ers met warme gevoelens over hun werkgever. Maar de NN'ers die minder prettig zijn vertrokken, hoor je daar eigenlijk nooit over. Daar reken ik me zelf toe. Ik heb het er zelf moeilijk mee gehad. Het heeft bij mij tot een vorm van burn out geleid. En dat is onhandig als je onverwacht in 2004 een eigen bedrijf moet opzetten.

Als we méér nieuwe leden willen verwelkomen, dan moet ook dit onderwerp bespreekbaar worden. Open en transparant. Zo moet VO-NN zijn: met een warm hart voor alle voormalige medewerkers.

Ik heb 28 jaar met veel plezier bij NN gewerkt. Ik heb er veel kansen gekregen om mezelf te ontwikkelen. En daar heb ik dankbaar gebruik van gemaakt. Van pleziervaartuigenacceptant tot manager met de titel Master of Marketing achter mijn naam. Ik heb veel opleidingen mogen doen. Goede mensen aangenomen en mogen vormen. Mensen met doorgroeimogelijkheden uit het eigen bedrijf en mensen vers van de universiteit. Onze afdeling MarketingInformatie (MI), die uiteindelijk zowel Leven als Schade bediende, was absoluut de beste in de markt en kon elke competitie met andere maatschappijen als Aegon, Delta Lloyd en ASr aan. Samenwerkend met alle werkmaatschappijen binnen ons ING-concern. Ondersteunend aan directie, product managers (productontwikkeling), maar ook aan regio's en buitendienst. Naast marktonderzoek ook concurrentie- en data-analyse. Deelnemend aan vrijwel alle projecten die tot 2003 werden ontplooid. We waren er trots op. Ik ook.

Rond en na de eeuwwisseling ontstonden de reorganisaties, het voor de zoveelste keer solliciteren naar je eigen functie en met de perverse prikkels zoals ik het personeelsbeleid van die tijd wil noemen: als leidinggevende alleen iemand mogen bevorderen als dat ten koste van een ander lid van het team zou gaan. Medewerkers moesten onderling gaan concurreren voor promotie en behoud van functie. Zo ontzettend fout als je alleen maar hardwerkende mensen met hart voor de zaak in je team hebt.

Zo iets stuit je tegen de borst als mensenmanager. En dan krijg je vervolgens een "sanerings-manager" als hoofd van Marketing. De afdeling Marketing moest een stuk kleiner worden, minder fte's en minder kosten. En dat moest mijn afdeling MI grotendeels ten gunste van andere onderdelen van Marketing opvangen. Omdat in tijd van een interne crisis en falende IT weinig product-ontwikkeling was, had men even geen behoefte aan informatie over de markt. Binnen een half jaar moest de afdeling in 2003 worden afgebouwd naar een kwart van de omvang. Veel mensen er uit. Ik had het daar heel moeilijk mee. Bij mijn daardoor niet helemaal vrijwillige en toch wel onverwachte vertrek hield ook de personeelskorting op: mijn hypotheeklasten op een recente nieuwbouwwoning gingen van 70% naar 100% in een tijd, waarin je een eigen bedrijf op bouwt en nog bijna niets verdient. Dat voelt als een schop na. Slapeloze nachten! Terwijl anderen die personeelskorting wel mochten houden. En de manier waarop een en ander ging. Achteraf begreep ik dat ik een advocaat had moeten inhuren. Ik was te naïef geweest en had nog steeds (te) veel vertrouwen in mijn werkgever.

En zo zijn er waarschijnlijk legio verhalen van anderen, waarvan het Oranje bloed in die tijd is afgekoeld tot het vriespunt. Maar ook van mensen die zonder problemen bij NN konden blijven werken of met een heel prettige regeling zijn vertrokken. De verhalen van beide groepen zijn het waard om te horen. We zijn inmiddels 20 jaar verder, maar ik word er nog steeds wel eens onrustig van.

We zijn een vereniging van oud-medewerkers van NN. Een van de doelstellingen van onze vereniging is het ondersteunen van elkaar. Dat kan alleen als we het hele verhaal vertellen met z'n positieve en minder positieve kanten.

Ik kan me niet voorstellen dat ik de enige ben, die met een slecht gevoel is vertrokken. Laat je horen!