Lange tijd ging ik er van uit, dat er maar twee zekerheden zijn in het leven: de dood en de onverbiddelijk doorlopende tijd. Maar wat als dat niet (meer) zo is?
Ik werd vanmorgen wakker met de restanten van een droom nog enigszins vers op mijn netvlies. Je verwerkt 's nachts informatie en gebeurtenissen van overdag, die vervolgens een eigen leven gaan leiden in je hoofd. Wetenschap en science fiction lopen dan door elkaar en er zijn geen beperkingen in wat er wel en niet kan.
Ik had iets gehoord of gelezen over een ruimteschip op weg naar een zwart gat. Onderweg had het ruimteschip een bemanningslid afgezet op een planeet. In het zwarte gat had men een paar uur rondgekeken alvorens de terugreis te aanvaarden. Onzin natuurlijk, want in een zwart gat kan (nog) niets overleven. Maar een goed verhaal was het wel. Afijn, ze komen op de weg terug weer aan bij die planeet, waar het bemanningslid was achtergelaten. Daar bleek, dat ze pakweg 50 jaar waren weggeweest, terwijl ze dat zelf als 2 uur hadden ervaren. De tijd was als het ware samengedrukt in dat zwarte gat. De een was bijna nog even oud en de ander veel ouder. Tijd (en dus ouderdom) bleek een rekbaar begrip. Voor zover de fictie.
Feit is dat men met telescopen de ruimte afzoekt naar het begin van alles, de oerknal. Dat heeft te maken een beperking in ons denken: alles moet een begin en een einde hebben. Het begrip Oneindigheid is met ons denkvermogen niet goed te overzien. Enerzijds is er een begin in de vorm van een oerknal in het universum (en daarvoor dan?). Anderzijds rolt het heelal zich nog steeds met een exponentieel toenemende kracht uit naar alle uithoeken van de (oneindige) ruimte. Moeilijk te begrijpen. In het verleden heeft men dat proberen op te lossen door God hiervoor in te zetten. Maar dat is een ander verhaal, een boek dat begint met het hoofdstuk Genesis.
Als men maar ver genoeg kan kijken in het verleden met die telescopen, dan ziet men terug in de tijd. Dat heeft iets te maken met de snelheid van het licht en dergelijke. Einstein was al bezig met deze materie rond het begrip tijd. En vele wijsgeren voor hem. Het gaat me als leek ver boven mijn pet. Maar dat belet me niet om op basis daarvan verder te fantaseren. En als ik het kan bedenken, dan zal het ooit eens gebeuren, is mijn overtuiging. De wet van Murphy in een aangepaste vorm, denk ik.
Als je met een telescoop in de verte kunt kijken, dan komt daarna dat je andersom kunt kijken met die telescopen. Die gigantische telescopen worden in de nabije toekomst handzame verrekijkers, die je bij een goede elektronicazaak kunt kopen voor een schappelijke prijs. Je kunt dan, in plaats van inzoomen op grote Wereldveranderende gebeurtenissen, ook kijken naar je eigen verleden: hoe je voorouders het hebben gedaan. Je kunt alsnog dicht bij een dierbare komen. Herinneringen worden tastbaar. Mijn hobby genealogie wordt dan een stuk leuker.
Beter nog is de volgende stap: die kijkers kan je in een volgende fase richten op de toekomst. Daarmee kunnen we voorkomen, dat de een of andere wereldleider in een lastige situatie alsnog op de knop drukt voor een allesvernietigende kernexplosie. Of dat je zelf het slachtoffer wordt van een spookrijder of iets dergelijks. Dat je tijdig maatregelen kunt nemen om een levensbedreigende ziekte te voorkomen. Je kunt je eigen einde daarmee uitstellen. Ik weet niet of ik dat zou moeten willen. De wereld raakt dan nog sneller overbevolkt.
Kortom, we zijn dan bezig met de toekomst te veranderen in ons "voordeel". Maar zoals bekend uit de science fiction boekjes: als je iets verandert in de toekomst, dan verandert alles. Dus als de buurman zijn toekomst veiligstelt, kan dat juist een bedreiging worden voor jouw toekomst. Als hij in de toekomst die spookrijder kan ontwijken, wie raakt hij dan? Wie wordt er plaatsvervangend slachtoffer? Je zult dus doorlopend in dat kijkertje je toekomst in de gaten moeten houden op elk niveau en moment van je leven.
Het lijkt een beetje op voor God spelen. Zoals enkele machtige wereldleiders in hun machtswellust, dat nu al denken te kunnen doen. Zoals een Poetin, die tijdens een banket met Xi babbelt over onsterfelijk worden.
Pffff, dat klinkt allemaal best vermoeiend en hoogdravend. Je zou niet meer toekomen aan het leven van je leven, zoals het voor jou bedoeld was. Ik moet er niet aan denken.
Nou is de vraag: was dit gewoon maar een droom of was het een vreselijke nachtmerrie? De tijd zal het leren ….. .
