Botox?

Ik word dit jaar 70 en de strijd tegen de zwaartekracht heb ik natuurlijk al lang verloren. Geen redden meer aan. Maar niet volgens mijn Aziatische vriendinnen. Hier is uiterlijk alles. Je ziet denk ik nergens zoveel klinieken voor plastische chirurgie, botox, fillers etc. als in Thailand. Het is hier een hele industrie waar ook veel toeristen op af komen.

Mijn vriendinnen hebben het ook altijd over hun uiterlijk. Alle selfies die ze maken (en dat zijn er veel) worden voor publicatie altijd eerst gefotoshopt. En dat terwijl ze er allemaal al prachtig en perfect uitzien met een rimpelloze huid. Om jaloers op te worden. Toch zijn ze altijd bezig om het nog strakker te krijgen. Ze botoxen rimpels die in mijn ogen nog niet eens aan de oppervlakte waren verschenen. De van nature prachtige wenkbrauwen worden ook allemaal gestyled zodat alles volkomen symmetrisch en perfect is. Ik vind dat ze er dan ook vaak allemaal hetzelfde uitzien. Maar het zijn wel plaatjes.

Daar kan je als Europese op leeftijd niet tegenop. Mijn vriendinnen dringen aan, ik moet toch echt die en die rimpel eens laten wegwerken. Fluitje van een cent en je ziet er meteen jonger uit. 'Nee hoor, niks voor mij. Ik ben zoals ik ben en het tenslotte gaat het om expressie in je gezicht en dat geeft karakter aan', zeg ik. Ik zie rollende ogen.

Nou ja vooruit, één keertje dan. Alleen een heel klein prikje. Niet meer dan dat. Ik leg de dame met de spuit uit dat het alleen dáár wil en niet dáár. En alleen maar een klein beetje. Ze houdt de halve spuit over. 'Geef maar aan een ander', zeg ik. Misschien zonde eigenlijk want zo goedkoop was het nou ook weer niet. Maar volgens mij is die lelijke rimpel zo goed als weg. Ik voel me al jonger.

Vraagt mijn man een paar dagen later: 'Je zou toch nog een keer dat botox laten doen?'.
OK, ik ben er klaar mee. Ik ga voor karakter!