Skip to main content

Blogs VO-NN

Hier vindt u blogs van VO-leden. Wilt u zelf ook blogs schrijven, neem dan contact op met het secretariaat. U kunt altijd op de blogs reageren. U vindt dan de reactiemogelijkheid onder de tekst. U kunt zich ook abonneren op de blogs. U krijgt dan een e-mail met de laatste blog.

Op leven en dood…

Ik kom bij door een gruwelijke pijn. Het is steenkoud op een harde grond. Nat en kleverig. Geuren van vuil en rot, benzine en ijzer. Het is donker. Ik probeer te zien, maar ik zie niets. Ik ben suf. De pijn gaat over in een klem op mijn borst, die snel toeneemt. De druk neemt snel toe. Er begint iemand aan me te sjorren. Ik weet het allemaal niet meer en zak weer weg … .

Er ontstaat een afstand. De pijn wordt minder relevant. Mijn geest keert zich naar binnen als het ware om de werkelijkheid te ontvluchten. Het lijkt aangenaam te worden. Ik voel de warmte van mijn moeder die haar kind in de armen heeft. Een gevoel van liefde en hulpeloosheid overspoelt me. Ik zie gezichten, naasten en om de een of andere reden ook gezichten die ik vergeten ben. Ik word meegenomen op een reis met emoties en impressies. Ik zie m'n meisje, voel het verlangen. Ik ben weer klein en oud tegelijk. Geboortes van mijn kinderen komen voorbij. Ze worden groot. Is dat … ? Nee, het is mijn kleindochter. Ineens weet ik alles weer, namen en gezichten. Spijt en geluk. Ik probeer te bewegen, maar het gaat niet. Ik moet loslaten, maar de trein aan herinneringen raast verder. Het is een eindeloze reis waarbij ik alle notie van tijd verlies.

Ik zie mezelf hoog van een afstand liggen en mensen met gele hesjes zijn bezig met me. Er ontstaat een groep mensen. Er wordt geschreeuwd. Ik word op een brancard gehesen. Ik voel het niet en zweef weg. Een gevoel van laat maar gaan komt over me. Ik zweef weg … .

Ik drijf in een wolk naar een rand, die overloopt. Ik weet dat ik dan in een warm bad terecht kom. Licht, veel licht, wit licht. Iemand of iets die staat te wenken. Ik wil wel, het is goed. Het is aantrekkelijk om je over te geven. Ik ben zolang niet naar een kerk geweest, maar het moet God zijn die daar staat. Iedereen heeft daar zijn eigen belevenis bij. 's Nachts in het donker, wil ik nog wel eens contact zoeken. Vragen om antwoorden, om hulp. Bezwering van angsten om wat iedereen om me heen zou kunnen overkomen. Terwijl ik voortzweef naar de rand, komt er twijfel. Wat laat ik achter, is het allemaal goed? Moet ik nog …? Het besef van de pijn van nabestaanden. Ik weet het allemaal niet meer en val in een duister gat.

Een forse scheut pijn schiet door mijn lichaam. En nog een. En nog een. Reanimatie. Ik kom bij en probeer mijn ogen te openen. Ik hoor iemand zeggen "Hij komt bij. We houden hem in coma voor herstel". Ik voel een naald mijn arm in gaan en zak weer weg. Het is goed en ik zak weg in een diepe dromenloze slaap.

We praten eigenlijk niet met elkaar over de dood. Niet echt. Dood is dood. Of leef je door in een andere gedaante. De hemel en de hel. Reïncarnatie? Hoe gaat dat dan. We zouden dat vaker moeten doen. Al is het maar om de dood niet als een verrassing te laten komen. Dood is niet altijd slecht. Soms komt het als de welkome verlossing van een leven, dat als een strijd wordt ervaren, de pijn van een ziekte, fysiek of mentaal, die kan worden beëindigd. Of een ondraaglijke herinnering aan een geliefde die er niet meer is. Die je nog zo graag had willen koesteren. Iedereen zou over zijn eigen overlijden moeten kunnen beslissen. Maar dat gaat niet altijd. Door de wet of door een geleidelijke aantasting van je hersenen. Stel niet uit tot morgen wat je nu belangrijk vind.

Iedereen fantaseert wel eens over hoe het einde komt. In een split second, geleidelijk in je slaap, een welkom einde aan een slopende ziekte of door een ongeluk. Niemand die het weet. Maar dat het komt, is zeker. Dan kan je maar beter het gevoel hebben, dat je het allemaal goed geregeld hebt. Of in ieder geval het hebt geprobeerd. Die eindeloze reis van emoties en vervormde herinneringen in een fractie van een seconde kan een eeuwigheid gaan duren. Daar wil je van genieten en mag geen horror worden. Regel je zaken goed nu het nog kan. Maak recht wat krom is en maak goed wat nog scheef zit in de relatie met je naasten. En geniet van het leven alsof elke dag je laatste is. Het leven is een eenmalig cadeau, dat in al zijn pijn en liefde slechts eenmaal aan je wordt gegeven. Maak er wat van. Als je dit leest is het nog niet te laat!

Bron Omroep Gelderland met tekst: UPDATE Ouders held (15) trots op zoon die in Lent leven man redt 12 mei 2018.


Van Freepik: Uitzicht vanaf de rand van de afgrond met sneeuwkroonlijst over wolken naar de top van de berg in dikke wolken.
  231 Hits

Het generatiegeweld in de wereld en ons VO-NN

We worden, nee we zijn, als generatie vermorzeld tussen de tijdsgewrichten. Het gaat geleidelijk zoals je de wijzers van de klok niet kunt zien bewegen. Maar wij oude knarren zijn een relikwie geworden uit vervlogen tijden. Gingen we er prat op, dat wij nog de telex, fax, koffiejuffrouw en de draaitelefoon gekend hebben? De generatie na ons doet het helemaal anders. Men schrijft niet meer door de opkomst van de computer, men rekent niet meer door het digitale betalen en binnenkort denkt men niet meer door de opkomst van AI. De wereld is geëlektrificeerd. Zonnepanelen en windmolens aan de horizon.

Het is een golfbeweging in generaties. Vroeger was het ieder voor zichzelf. Als je oud of ziek werd, was je afhankelijk van familie, armenzorg en of de kerk. Een harde wereld. Vorige generaties hebben een sociaal collectief vangnet gebouwd, zoals de AOW van Drees. Dat vangnet wordt geleidelijk afgebouwd: men moet het voortaan zelf maar regelen. We zijn een stuk rijker dan toen. Maar ook een stuk ontevredener. Dat is niet vreemd als je ziet, dat onze politieke partijen vervreemd zijn van de werkelijkheid. PvdA / Groen Links bijvoorbeeld heeft vooral mensen in de Tweede Kamer die hoog opgeleid en of ambtenaar zijn geweest. Dat geldt ook voor de andere partijen. Die hebben nooit met de voeten in de klei gestaan en komen zo van school. Met de beste bedoelingen, maar wie zit te wachten op al die goedbedoelde regeltjes. Nederland is vol. We groeien met dit tempo van immigratie door naar 30 miljoen. Daar is recent voor gewaarschuwd. Zelfs de allochtonen in ons land vinden dat het wel genoeg is. Laten we eerst eens zorgen voor voldoende huisvesting en werk voor de aanwezigen. We kunnen niet de hele wereld opvangen. Die boodschap heeft de politiek te laat begrepen. Een omwenteling in november 2023 naar populistische partijen, die in alle onervarenheid nu het land mogen gaan redden.

Vanuit de "collectieve" generaties is de huidige meer egocentrische generatie ontstaan. Bezorgd over alles wat in de wereld gebeurt, het milieu en de toekomst. Het klimaat gaat vóór op "het voeden van de hele wereld", zoals we dat gewend waren.Maar met een vliegtuigmentaliteit: eerst zorgen dat je bij nood zelf dat mondkapje omhebt, voordat je de ander gaat helpen. Dus weer een vorm van ieder voor zichzelf. U vraagt zich af of dit een juiste analyse is? Kijk eens om je heen op straat en openbaar vervoer: iedereen zit op de smartfoon. Geen onderling contact. TV kijken is vervangen door Netflix, informatie krijg je van nepnieuws op Twitter / X, je voorbeelden haal je van Tiktok. Ieder leeft in zijn eigen bubbel. Zelfs het ouderwetse stappen op zaterdagavond is vervangen door samen thuis of alleen gamen: een spel spelen op de Nintendo, Xbox of whatever, een oorlog, race of FIFA-voetbal, met digitale onbekende vrienden van over de hele wereld. Tegelijkertijd ontstaat er een tweedeling tussen deze goed opgeleide generatie en de vaak arme en laaggeletterde massale instroom uit immigratie met andere culturen, normen en waarden. Het is wachten op problemen. Immigratie is goed, maar met mate.

De wereld kantelt naar een nieuw tijdperk. De kans dat we in Europa de 100 jaar vrede gaan halen is klein, waarschuwt een hoge generaal. Diverse oorlogen in de wereld worden veroorzaakt door de mentaliteit van eigen land eerst. Dictators in diverse landen schudden de internationale verhoudingen op. Onze NAVO tegen de haat-NAVO van Houthi, Hamas en Hezbollah. Het Westen tegen Rusland, Iran en Noord Korea. De vijand hoeft bij Nederland maar wat windmolens in zee te vernietigen of de stroom valt in het hele land uit. Met chaos, hysterie en hongersnood als gevolg. Nederland gaat dan "uit".

Op de vijf generaties foto hierbij van vier sterke vrouwen en ikzelf is de oudste geboren in 1858: Antje van der Burg. Overleden in 1956. Twee jaar na mijn geboorte. In hetzelfde jaar geboren als koningin Emma, wie kent haar nog? De tweede helft van de 19e eeuw is de tijd van het feminisme: gelijkheid in scholing, arbeid en kiesrecht voor vrouwen. Sindsdien is er veel veranderd. Mijn kleindochter is eind vorig jaar geboren. Wat zal zij gaan meemaken in de komende tijd?

De wereld verandert en wij moeten daarin mee. Mijn persoonlijke beeld van VO-NN kent zorgen voor de toekomst, maar is niet zonder hoop. We zitten als het ware met z'n allen in een klein roeibootje, dat meedrijft op de stromingen van een grote oceaan. Sterke armen aan de riemen. Het bootje is oud en lekt. Pogingen worden gedaan om het water er uit te scheppen, maar dat lukt niet erg. Er ontstaat een discussie over hoe het verder moet. Eigenlijk weten we allemaal, dat we over zullen moeten stapppen op een nieuwe boot, die de veranderingen van het klimaat op zee kan weerstaan. Maar hoe dan en wanneer? Dat vereist mannen en vrouwen met een visie, die niet te beroerd zijn om stevige maatregelen te nemen. De tijd van achterover leunen is voorbij.

Zie jij jezelf als die held? Geef je dan op als kandidaat voor de verkiezingen van de nieuwe Ledenraad in de loop van dit jaar. Stel het niet uit: jij kunt het verschil maken! We streven naar een sterk VO-NN, dat tegen een stootje kan en dat toegevoegde waarde heeft voor haar leden.

  321 Hits

Een wereld op zichzelf ….

IMG_4774-50_20230727-072903_1

 Ik heb een aquarium. Al jaren. Hoe begint zoiets? Je zoon krijgt het van een oom, maar doet er na verloop van tijd niets mee. Je neemt als ouder de zorg over. En dat werd een hobby.

Het waren mijn collega's in de periode, dat ik na NN in mijn eentje een eigen bedrijf ging runnen. Gezellig ff koffie drinken met ze. Kregen ze ook een hapje. Even wat afleiding in een verder leeg huis.

Nu ik gepensioneerd ben, heb ik het aquarium weer / nog steeds. Het gaat goed zolang het goed gaat. Maar als het mis is met de bak, dan gaat het goed mis. Dan is de balans verstoord en krijg dat dan maar weer eens goed. Of een ziekte in de bak. Vaak komt het van buiten als gevolg van slechte hygiëne. Dat overkomt je en kost heel veel natuurlijk leven, zonder dat je er veel aan kunt doen.

Het is een wereld op zichzelf. Bijna alles kan je er in terug zien. Pestgedrag bij maanvissen: er is altijd wel een het pispaaltje. Paargedrag van vissen met de behoefte om een eigen gebied af te bakenen ten koste van anderen. Haantjesgedrag en pikorde. Visjes die zich graag verstoppen en anderen die graag op de voorgrond treden. Epidemie en ziekte. Vissen die elkaar niet verdragen. Een kwetsbare natuur, die beïnvloed kan worden door veel factoren. Maar vooral door er te veel vissen in te zetten. Een vorm van hebzucht. Het afvalprobleem is bij hen nijpender dan bij ons: ze zwemmen er in.

Zo zie je de hele menselijke natuur, maar ook de kwetsbare aarde terug in dat kleine stukje glas met water. Een paar graden te hoge temperatuur en planten en vissen gaan dood. Een pomp die het niet goed doet, heeft consequenties. Direct zonlicht op de bak en de algen verdringen alles en iedereen. Een verkeerde verhouding van nitraat en dergelijke in het water, alles kan een probleem zijn. Het is een wonder dat zo'n bak in balans blijft. Alles met mate is het devies.

En zo lijkt het veel op onze aarde, op ons stukje Nederland. We hebben het vaak over boeren met hun veestapel, waarmee we de hele aarde willen voeden. Dat lijkt op te veel vissen in een aquarium. Maar dat kan je ook anders zien in Nederland. Niet alleen te veel koeien, maar misschien ook te veel mensen.

De overheid zegt een probleem te hebben met de huisvesting van te veel immigranten. Dat is korte termijn. Tegelijkertijd ziet men het als een oplossing voor een slinkende autochtone bevolking op de lange termijn. "Wie verzorgt ons als we oud zijn en er te weinig werkenden zijn?"

Regeren is vooruit zien. Ik hoor net over het Olympisch comité, dat voortaan het aantal medailles op de tweede plaats wordt gezet. Na het welzijn van onze sporters. Een wijs besluit. Moeten wij dat ook niet overwegen? Minder mensen in Nederland. Wij mensen produceren minstens zoveel afval als koeien. Niet meer de focus op groei van de economie, maar op het welzijn van alles en iedereen.

Ik zeg daarmee niet dat de grenzen dicht moeten voor mensen in nood. Natuurlijk niet. Maar met een stabiele economie, in plaats van een doorlopend streven naar groei, houden we het land leefbaar. En is er minder aantrekkingskracht voor economische immigranten om hier een toekomst op te bouwen. Laten we met z'n allen eens goed nadenken over waar we met dit land naar toe willen. Het lijkt op een overbevolkt aquarium met alle problemen van dien. Nog meer of voortaan wat minder, maar zoveel mooier?

Als regering van een aquarium probeer ik alles in balans te houden, alle factoren. Niet alle vissen kunnen bij elkaar. Voldoende planten. Te veel is een probleem. Voorkomen is beter dan genezen. Laten we bij de volgende verkiezingen de voorkeur geven aan mensen met een goede visie voor de lange termijn voor Nederland. Zodat ons land en de wereld prettig blijven om in te leven, ook voor onze kinderen. En dan maakt het mij niet uit of het links of rechts is, groen, blauw, pimpelpaars of rood. Uiteindelijk hebben we (bijna) allemaal het beste voor met ons mooie land.

  656 Hits

Vakantie!

Je hebt van die vakanties van dertien uit een dozijn. Lekker, relaxt. Maar na een paar jaar lijken ze allemaal op elkaar. Nou, deze was dat niet!

We waren uitgenodigd voor een huwelijk van familie in Florida. In eerste instantie leek het allemaal tegen te zitten. Het huwelijk werd 10 dagen vooraf afgeblazen. Na de wachtrijen op Schiphol had het vliegtuig een uur vertraging, maar omdat de aansluitende vlucht in Dallas 2 uur vertraging had, was er niets aan de hand. Wel een hoop stress. Ons eerste bezoek in Florida was aan het ziekenhuis, waar onze bejaarde gastheer was opgenomen met levercirrose. Waar hij 's nachts in de badkamer viel en er schouder- en rugklachten aan over hield. De rest van de vakantie was hij immobiel. De tweede dag overleed in Nederland de zuster van onze gastvrouw. Kortom, de stemming zat er goed in.

Maar amerikanen weten daar goed mee om te gaan. De diverse arrangementen (het huwelijksfeest zou drie dagen duren op verschillende locaties) werden afgeblazen en omgebouwd naar een gezellig weekend in het mooiste hotel in St. Augustine, een heel mooi oud(ste?) stadje. Een diner werd gehouden voor de hele familie, zodat we de hele Amerikaanse familie konden ontmoeten. En daarna een verrassingsfeest met dj en fotoshoot voor de 60ste verjaardag van de moeder van de bruidegom. Allemaal heel gezellig.

Vooraf waren we uitgenodigd om mee te gaan op een cruise. Die hebben we via Sunweb in Nederland weten te boeken. Mooie hut met oceaanview. Helaas werden we ziek tijdens het bezoek aan St Augustine: Corona. Voor de eerste keer. In Nederland zijn we niet ziek geweest met alle vaccinaties. Maar in de VS heeft men mogelijk een andere Corona-variant. Dat hield in dat de cruise niet door kon gaan: een negatieve test is vereist. Waarschijnlijk hebben we corona opgelopen op en rond de vliegvelden in de diverse lange rijen. Na een paar dagen met pillen die heel goed hielpen, hebben we besloten de vakantie met een week te verlengen en de cruise opnieuw te boeken. In de hoop dat de eerste cruise op onze annuleringsverzekering wordt vergoed(?). We hebben van de cruise genoten! Heerlijk gegeten, mooi groot schip met veel entertainment: de MSC Divina, een bezoek aan Nassau op de Bahama's en aan een privé tropisch eiland. Helaas is Sylvia in Nassau gevallen, waarna ze terug aan boord moest. Een opgezet been, zwachtels, pillen. Lastig met de terugreis in het vliegtuig.

Maar het verhaal gaat nu te hard, we zijn nog niet aan het einde van de reis. Ik had besloten om in Florida een auto te huren. Het prijsverschil was zodanig beperkt, dat het een full size werd. Ik dacht aan een Chevrolet Malibu, een VW Jetta of een Honda. Maar op mij stond een Dodge Challenger te wachten. Liefhebbers weten dat ik het dan over een zogenaamde musclecar heb met een beest van een aandrijving, de HEMI. Ik werd er verliefd op. Dat geeft een kick als je op het gaspedaal drukt. Dat geluid! Het is dan lastig om je aan de snelheid te houden. Op de tweede dag besloten we een stukje te rijden en dat af te sluiten op het strand. Helaas regende het op de plaats van bestemming. Waarna we doorreden naar Daytona Beach. Op enige moment kon ik links en rechts af. Maar voor me lonkte de zee achter een stel slagbomen. Ik had al gehoord dat het daar gebruikelijk is om met je auto het strand op te gaan. Vooraf even de auto geparkeerd om te kijken. Er stonden veel grote auto's langs de zee geparkeerd. Ik denk: dat kan ik ook. Ondanks het druilerige weer wilde ik een duik nemen, want de temperatuur was goed en het water zag er lekker uit. Sylvia zag er van af en bleef in de auto. Die zou ik voor haar met de neus naar het water parkeren. Ik reed van het harde zand af om een draai te maken. En ja, de auto zat binnen anderhalve meter vast. Al die andere auto's waren lichter en of hadden vierwiel aandrijving. Deze niet.

Daar sta je dan met je dure huurauto op het strand, waar het langzaam begon te regenen en het werd vloed. Sukkel die ik ben, dacht ik nog. In eerste instantie was het water nog 5 meter van de auto af. Veel hulpzame mensen hebben proberen te helpen, maar het enige gevolg was dat de auto nog verder in het zand zakte. Toen de sleepwagen eindelijk na een half uur kwam, stond het water op anderhalve meter afstand. We hebben wel wat stress gehad. Maar het is uiteindelijk goed afgelopen. Het heeft geld gekost, maar ik was maar wat blij met de held die het voor elkaar kreeg om de auto er uit te krijgen. Ik heb een selfie met hem genomen. Geen schade, omdat ik het zand achter de bumper had weggegraven. De strandwacht had daarvoor gewaarschuwd.

We hebben zoveel meegemaakt die vakantie. Te veel om op te noemen. Een golfkarretje die er mee op hield. Een hele grote uil boven ons in de bomen op River Ranch, die het op het kleine hondje van de familie had voorzien. Een wasbeer in de tuin. Universal Studio's. Een airbootride, aligators...

Een vakantie die met slechte voortekenen begon is onvergetelijk gebleken in positieve zin! Gezellige mensen, een mooie omgeving. Amerika: heel westers, maar toch zo anders! Lekker bijna elke dag Indisch gegeten. Herinneringen om te koesteren. En nu maar hopen dat het been van Sylvia snel geneest.

  557 Hits

Vrienden en vage kennissen

ImpalaGroup-edit-
Een redactioneel piece of mind en een advertentie to whom it may concern.

"Vriendschap is een illusie", een mooie tekst van Henk Westbroek. En dat is zo. Vriendschap is als je dierbare relatie. Nadat de eerste verliefdheid na jaren sleets is geraakt, moet je er aan gaan werken. En dat gebeurt niet vaak genoeg. Zoveel scheidingen en verwaterde vriendschappen. Het ene moment ga je er voor door het vuur en een tijd later doet het je nauwelijks meer wat.
En dat wordt steeds erger. Hoeveel mensen rekenen al die facebook likers tot hun intieme kennissenkring? Onbekenden dringen je hun mening via social media op. Fakenews. Het is een gevaarlijke tijd, waarin cyber het nieuwe slagveld is en mensen in gevaarlijke tweedelingen polariseren, zoals dat in de aanloop naar WO II gebeurde.

Maar het is makkelijk om naar anderen te wijzen. Hoe zit het met jezelf? Je kunt vast nog wel je tijd op de lagere school herinneren. Maar hoe heetten ze ook al weer? Dat verklaart het succes van Schoolbanken.nl. De mensen op de middelbare school blijven je wat beter bij. Hoewel dat vaak niet wederzijds is. Maar ik ben zo slecht met namen. Ik kan op een klassefoto meer dan driekwart niet benoemen.

Dat halve jaar, mijn eerste baan op de reisburo-afdeling van de ANWB, die tijd van faxen en telexen. Ik zou ze kunnen uittekenen (als ik kon tekenen), maar verder: ho maar. Aan mijn diensttijd bij de Marine heb ik warme herinneringen. Onder het mom van ertegen zijn, was het eigenlijk best wel leuk die opleiding. Samen afzien, strootje roken en dronken worden. Dat doe je daarna veel te weinig meer. En dan varen op de D818 Hr. Ms. Rotterdam! Dat zijn herinneringen voor het leven. Lid van een specifieke FBpagina voor geworden, maar ik ken er eigenlijk niemand meer van. In die tijd heerlijk stappen in de Marathon en Hans & Grietje. Daar ken ik er één nog van, daar ben ik mee getrouwd.
En dan 28 jaar bij NN. Lief en leed gedeeld. Opgeleid en gestudeerd in verzekeringen en marketing. Eerst bij Westerduin en Van Gemonden (leven ze nog?) bij Pleziervaartuigen. Veel van geleerd. Daarna bij John Verhoeven helemaal weer onderop beginnen bij Marktonderzoek. Maar dan ook helemaal onderaan: een archief ordenen en plaatjes inkleuren in een regiorapport. Uiteindelijk, ik zal je de details besparen, leidinggevende van een grote groep hele mooie mensen. Het mooiste van leidinggeven is als je werkelijk iets voor iemand kunt betekenen. Iemand die in een lastige periode zit, het thuis niet makkelijk heeft of de potentie heeft om door te groeien. Niet alles ging even goed. Ik ben ook maar een mens. Maar hele mooie herinneringen aan dierbare groepsmomenten, waarin we als afdeling samen tot een hoogtepunt groeiden. En dan het verval. Er kroop chagrijn binnen NN. Ieder uit die tijd weet waar ik het over heb: de eerste jaren na 2000. Uiteindelijk vertrokken en de afdeling werd na enige tijd opgeheven. Een afdeling die nog voor me in de bres is gaan staan bij de directie. Trots! Aanloop naar een nieuw NN. Ik was vrijwel gedwongen als 49 jarige voor mezelf te beginnen. Wat moest ik doen? Ik kampte ruim anderhalf jaar met iets wat later een burn out bleek te zijn. Dat is geen best begin voor een nieuwe bedrijf zonder klanten. Blijven ademhalen, dat is het enige advies.
Toen toch ook mooie mensen ontmoet. Bijvoorbeeld Gerrit Hospers, een NN accountmanager die me de eerste stappen leerde zetten, eigenwijs als ik was. Al die klanten die hun zekerheid, hun bedrijf en of nieuwe woning aan mij toe vertrouwden. Ik heb ze niet beschaamd. Mensen voor business!

Hoe kom ik hierop? Ik heb inmiddels mijn bedrijf wegens pensionering een paar jaar geleden beeindigd en ik heb mijn kantoor opgeruimd en omgetoverd tot een fitness annex hobbyruimte. Rolodexen en stapels met visitekaartjes kwam ik tegen. Zoveel namen van mensen waar ik allemaal mee heb zitten praten, accountmanagers en collega's. En ik zou ze nu op straat voorbij lopen zonder ze te herkennen. Dat is toch erg!
In mijn zelfstandige periode ben ik lid geworden van een ondernemersclub. En vervolgens heb ik samen met anderen een eigen club opgericht. Helaas, ook ons Het Haagse Huis is inmiddels overleden aan Corona. Ook zo'n ervaring, zo'n tijd die ik niet had willen missen. Mooie mensen. Contacten met andere verenigingen zoals Ondernemers Societeit Scheveningen en De Haagse Duim. Allemaal mensen met het hart op de juiste plaats. Veel lol gehad. Maar als je er niets aan doet, zakken al die vriendschappen weer weg. Dat is zo jammer.

Ik zou daarom iedereen willen oproepen weer eens stil te staan bij al die mooie mensen, die het bestaan zo zinvol maken en ze niet laten te verworden tot vage kennissen bij de waan van de dag. Als je het met me eens bent, reageer dan hieronder. Als je tenminste dit hele epistel tot het einde hebt uitgelezen. Op woorden bezuinig ik niet. Een persoonlijke memorylane, waarin ik bewust zo min mogelijk namen heb genoemd. Omdat, hoe meer je er noemt, des te erger is het is voor de mensen die je dan toch weer vergeet te noemen. Die je bent vergeten en niet had mogen vergeten. Ouder worden …. .
Voor mijn oud collega's van Nationale-Nederlanden: er is hoop! Ik ben Ledenraadslid van VO-NN, de vereniging van oud-medewerkers. Word lid en we'll meet again. Don't know where, don't know when. Dat is niet helemaal waar natuurlijk, want ik hoop je dan te zien op een van de Nieuwjaarsbijeenkomsten of evenementen van VO-NN. Bijvoorbeeld op een boot of een bezoek aan iets moois. Wordt eerst lid van VO-NN. Het kost het eerste jaar niets en daarna nog steeds niet veel. En je krijgt er zo veel voor terug. Elk kwartaal weer een digitaal magazine waarin je als het ware weer even terug gaat in de tijd. Leuk voor jong en oud. Kijk op www.VO-NN.nl en lees alles over lid worden, over evenementen en vooral de verhalen van de bloggers.

Sorry voor de andere lezers: dit was het stukje advertentie, zoals in de titel stond aangekondigd!
Vage kennissen en goede vrienden: als je ze waardeert, dan moet je er wat voor doen. Contacten leggen, vriendschappen onderhouden. Kom in actie en verspil geen tijd meer. Er is al zoveel tijd voorbij gegaan …

Afzender: Kees Bruin, kennis, vriend, collega en wat dan ook voor wie dan ook. Rendementen uit het verleden geven geen garantie voor de toekomst als je er niets mee doet. Laten we er wat van maken! 

  884 Hits

Je eigen vriendenvereniging

pexels-kindel-media-7938732-350

Herken je dat? Je bent op een bijeenkomst waar je bijna niemand kent. Je loopt wat rond. Neemt een hapje en een drankje en that's it. Gaandeweg begin je je diep ongelukkig te voelen. Ben je daar nou zo'n eind voor omgereden? Sommige mensen pappen dan aan met anderen. Maar zo zit ik niet in elkaar. En zeker niet als iedereen elkaar lijkt te kennen. Alleen jij niet. Hapjes, drankjes en spreker, alles is in orde, maar jou zien ze daar niet meer terug.

Zo kan het gaan. En zo gaat het ook vaak. Ik had dat bij "verplichte" (studie-)bijeenkomsten met andere intermediairs, waarvan ik bijna niemand kende. Maar ook bij VO-NN. Want als nieuw lid zie je toch vooral wat oudere collega's onder elkaar, terwijl je leeftijdsgenoten lijken te ontbreken. Als jij dan afhaakt, ontstaat er een vicieuze cirkel, waardoor het niet meer goed komt.

Daar kan je zelf wat aan doen. Nodig je vrienden uit om ook lid te worden. Gebruik de bijeenkomsten en evenementen van VO-NN om elkaar na al die jaren weer eens tegen te komen, te spreken en bij te kletsen. Dat kan zo bijzonder gezellig zijn!

Twee totaal verschillende scenario's: doodongelukkig onder vreemden of gezellig onder vrienden. Natuurlijk wat zwart wit gesteld, maar daar komt het wel op neer.

En het is zo makkelijk. Je gaat naar LinkedIn, wie heeft dat nou niet, of Facebook en je nodigt wat oud collega's uit om ook lid te worden. Het eerste jaar gratis en daarna kost het nog steeds bijna niets. Baat het niet, dan schaadt het ook niet. Gezellig van tijd tot tijd onder vrienden. Je spreekt vooraf met elkaar af en je hebt het helemaal naar je zin op zo'n bijeenkomst van VO-NN. En als het een beetje mee zit, houd je er nog een cadeaubon aan over. Altijd leuk. En die oud collega's van je, die kunnen dat zelf ook doen als ze lid zijn geworden. Zo kan VO-NN voor iedereen een vereniging worden van vrienden onder elkaar.

Een oud-collega van me heeft een eigen bedrijf, is nog niet met pensioen. Die volgt zijn ondernemershart en merkt op: daar heb ik niets aan. Ik zoek een platform om dingen te verkopen. Nee, helaas, daar is VO-NN niet voor. Maar verkopen is korte termijn, dat is tactiek. Het is beter om te netwerken en te investeren in lange relaties. Vanuit marketingoogpunt is deze strategie een veel gezonder uitgangspunt. Investeren in mensen en dan komt de rest vanzelf wel. Als je maar in de picture bent. En dat kan, als je vrienden weten wat je doet.

Daarom is het idee al eens geopperd om een aparte pagina aan de site van VO-NN toe te voegen waarop de leden met een eigen bedrijf (alleen zzp) met eigen naam en de naam van zijn of haar website staan vermeld. Dat kan een hoop warme leads opleveren. Vaak ben je op zoek naar een leverancier of dienstverlener en google je op goed geluk een naam. Terwijl je in zo'n geval iemand al kent en weet dat hij of zij goed is in wat men doet. Die je kunt vertrouwen. Dat is win win, zowel voor de ondernemer als voor de klant. Beide lid van VO-NN in dit geval. En VO-NN wordt hiermee aantrekkelijk voor de nog werkende leden met een eigen bedrijf. In de leeftijdsgroep van 50+.

Je eigen vriendenvereniging bouwen binnen VO-NN. Lotgenoten en oude kennissen. Mensen met dezelfde achtergrond aan jij. Mensen aan wie je kunt vragen wat jou bezig houdt. Het wiel hoeft niet steeds opnieuw te worden uitgevonden. Het is zo eenvoudig. De spelregels voor Leden werven Leden staan prominent op de website. De voordelen zijn duidelijk, zoals pensioenbehartiging (indexering, nieuwe wet, pensioenopbouw), sociale contacten, voordelen op het gebied van verzekeringen. Maar vooral het banden aanhalen met oude vrienden. Bel ze, mail ze, nodig ze uit op LinkedIn of Facebook.

Zorg dat je volgende bijeenkomst van VO-NN heel gezellig wordt, omdat je al die gezichten weer gaat zien. Sommigen wat ouder dan je dacht, de een nog aan het werk en de ander genietend van zijn of haar vrije tijd, maar altijd leuk. Je doet jezelf er een groot plezier mee. 

  1227 Hits

Een zwarte bladzijde!

afbeelding-Den-Romeynschen-adelaer-Aangepast

Een digitale veiling. Ik houd er van. Afgezien van allerhande zaken, oude munten en dergelijke was er een antiquarisch boekje in de aanbieding. Het ziet er niet uit. Versleten, kapotte kaft. Daarom heb ik het waarschijnlijk voor drie tientjes weten te bemachtigen. Een net exemplaar zou al gauw € 350,- moeten kosten. Het gaat om een soort journaal, waarbij de ontwikkelingen in Europa worden beschreven vanuit een Nederlands perspectief. "Den Romeynschen Adelaer, Beginnende met het Jaer 1667 en eynigende met het Jaer 1680", een Eerste Vervolg of Tweede deel. Ik had er als leek nog niet eerder van gehoord. Uitgegeven door J. van Poolsum, Ordinaris Stads Drucker, wonende over 't Stadthuys (in Utrecht). 1689. Dus 333 jaar oud. Hoeveel mensen zouden dit boek al in hun handen hebben gehad. Het zal indertijd vast een vermogen hebben gekost, bedoeld voor de elite die kon lezen. 788 bladzijden met pure geschiedenis over een periode van 13 jaar. Geschiedenis van dichtbij beschreven: net na de Tachtigjarige oorlog met Spanje (tot 1648) Ten tijde dat Michiel de Ruyter excelleerde in de Engelse Zeeoorlogen. Gedetailleerd beschreven in het boek. Overigens lastig te lezen met afwijkend taalgebruik. Ik kan daar wel enthousiast van worden.

Er gebeurde zoveel in die 13 jaar tot 1680. Maar mij intrigeert vooral de moord op de gebroeders De Witt op 20 augustus 1672. Een mooi plaatje daarover in het boek staat hierbij. De heren zijn bij een vertrek uit de Gevangenpoort in Den Haag gruwelijk vermoord door een ziedende menigte. Een zwarte bladzijde in de Gouden Eeuw en in onze hele vaderlandse geschiedenis. Overigens valt op internet te lezen, dat het hier vooral politiek betreft: het was een complot van vooraanstaande figuren uit de omgeving van prins Willem III, dat in de voorgaande dagen zorgvuldig was voorbereid. Geruchten werden verspreid om de heren De Witt zwart te maken. Toen ze doelbewust vermoord werden, heeft de wraakzuchtige, bloeddorstige menigte het karwei alleen afgemaakt. Een strijd tussen de Staatsgezinden en de Orangisten. Ik zal je niet langer vermoeien met dit boeiende verhaal. De rest kan je nalezen op google.

De mensen van toen verschilden niet zo veel van de mensen nu. Hooguit is er een verschil in opleiding. En dat hoeft niet altijd een voordeel te zijn. Er zijn nu zoveel mensen met een eigen "inzicht" in de huidige pandemie, dat er opnieuw polarisatie is ontstaan. Een tijd waarin de generaties meer individualistisch zijn dan de oudere generaties, die hebben geleden onder wereldoorlogen. We leven in een periode, waarin de democratie onder druk staat van populisten en nepnieuws. Waarin diverse wereldleiders de vrede proberen te chanteren. Amerika sterk onderling verdeeld is. Waarin Nederland als koopmansland opnieuw z'n leger heeft verwaarloosd. De samenleving is kwetsbaarder geworden door de grote populaties en de afhankelijkheid van wereldwijde aanvoerlijnen. De ooit bejubelde boeren die nu worden geofferd aan de klimaatcrisis. We leven in een tijdgewricht, waarin van alles kan gebeuren. Maar waarin ook veel moois gebeurt, de welvaart toeneemt en ziektes worden uitgebannen. We hebben het nog nooit zo goed gehad.

Kortom, het was in de Gouden Eeuw spannend. Maar nu niet minder! Laten we elkaar en vooral de wereldleiders veel wijsheid toewensen. Uiteindelijk komt het goed en leest iemand over 333 jaar over wat er nu gebeurt met de kennis van dan. En raakt gefascineerd over alles wat er gebeurt.

De beste wensen! En succes bij het werven van nieuwe leden voor VO-NN. Samen kunnen we meer! 

  1442 Hits

Aan een half woord genoeg hebben...

Ken je die uitdrukking: "aan een half woord genoeg hebben", om te weten waarover het gaat? En het klopt helemaal. Met een woord, een foto of zelfs een geur kan een herinnering weer bij je terug komen. Mooie herinneringen of afschuwelijke dingen waar je 's nachts nog wakker van kan liggen. Want de gewone mooie dagen, die herinner je je nauwelijks. Weet jij nog wat je vorige week woensdag at, waar je in 2005 op vakantie was of hoe en met wie je in 1999 Kerstavond hebt gevierd? En dat zijn dan nog momenten, die je je zou moeten kunnen herinneren. Als er dan een foto opduikt of als je iemand tegen komt, kan dat weer helemaal terug komen.

horen 300Nu ik al jaren permanent een bril draag, zijn mijn oren aan de beurt. Ik hoor al zoveel niet meer. Het fluiten van de vogeltjes buiten. Ik heb moeite met het volgen van een Nederlands gesproken film (zonder onderschrift!) en op een receptie of een rumoerige verjaardag begrijp ik gewoon niet waar men het over heeft. Over eenzaamheid gesproken: gewoon met vrienden en kennissen om je heen. Daar wilde ik wat aan doen. Ik ben nu aan het experimenteren met een gehoorapparaat. Natuurlijk weer problemen met het koppelen met mijn smartphone, maar ik hoor weer méér. Vaak een blikkerig geluid, maar ook de auto's en het rumoer om me heen. Soms niet eens heel plezierig: ik hoor nu ook de A13 ruisen in onze tuin, soms dreunen, op enige afstand van onze woning. Als je luistert is vaak al 60% voldoende om het hele woord of gesproken zin te begrijpen. Maar als je een beetje doof wordt, haal je die 60% niet meer. Dan wordt het lastig. Je omgeving raakt geïrriteerd als je steeds maar roept "Wat?". En je ziet het bijna niet, dat apparaat achter mijn oren.

ross 300Zo gaat dat ook met lezen: iedereen leest het eerste deel van woorden en begrijpt toch wat er staat. Vandaar dat je aan een half woord genoeg kunt hebben. Maar ook met verhalen kan je dat hebben. Ik heb een oud boek van mijn favoriete schrijver Tomas Ross gevonden bij de Rataplan (kringloop): "Het goud van Salomon Pinto". Uit 1968 en niet meer te koop in de boekwinkel. Een verhaal over een nabestaande van een joods vermogend gezin, dat meegevoerd is door de nazi's in de Tweede Wereldoorlog. Razend spannend. Als je er aan begint, moet je gewoon alle 247 bladzijden zo snel mogelijk lezen. Maar helaas, het blijkt een misdruk te zijn: na bladzijde 129 zijn er twee pagina's blank. En dan weer twee bladzijden afgedrukt en weer twee bladzijden blank en zo door. Ik mis in totaal 14 pagina's aan tekst. Ik heb stug doorgelezen en voor zover ik weet, mis ik niets van het verhaal. Ik verzin het er zelf wel bij. Bijzonder om te ervaren.

Ik denk dat het zo ook in het leven gaat: wat je mist, mis je niet omdat je niet weet wat je mist. En wat je niet mist, hoort er gewoon bij. Je kunt jezelf zaken ontzeggen, spulletjes weg geven, anderen helpen en je wordt er niet minder van. Misschien wel beter zo. Dat is de les die je er uit zou kunnen trekken. Een mooie Kerstgedachte.

Zo gaat het ook met je herinneringen. Naar mate je ouder wordt ga je anders over het leven denken. Herinner je je soms zaken die je eigenlijk al vergeten was. Maar dan in een ander perspectief. Het is leuk om weer iemand tegen te komen, die je doet herinneren aan mooie tijden. Een liedje op een speciaal moment.

Tijden die je samen met hem of haar toen bijvoorbeeld bij NN, Delta Lloyd of RVS hebt beleefd. En die kans is er weer. Op 18 januari 2023 in Zoetermeer, waar we de Nieuwjaarsreceptie en de Ledendag tegelijk gaan beleven. Een evenement met een grote Plus. Een reden om met veel mensen samen te komen en er dan ook veel collega's weer eens te ontmoeten. Vooral met al die nieuwe leden van het afgelopen jaar!

De laatste keer dat ik op een Ledendag was, kwam ik er de pleziervaartuigenexpert van vroeger tegen, uit de tijd dat ik nog bij Transport Pleziervaartuigen werkte in de jaren 1975-1979. Leuk, want ik was indertijd een dagje met hem mee geweest. En de oud-klokkenmaker van toen, de specialist die in zijn vrije tijd klokken van collega's onderhield. Kortom, je hebt aan een korte ontmoeting met oude bekenden genoeg om veel van je goede herinneringen opnieuw te beleven.

Pak je kans op 18 januari 2023 bij VO-NN in Zoetermeer en ga voor the Good Old Times!

  570 Hits

Jol Houtebeen

jol

Terugzoekend naar mijn afkomst, speurend in het verleden, ben ik vele generaties terug zijdelings verwant aan Cornelis Corneliszn. Jol, bijnaam "Houtebeen". Een admiraal van de West-Indische Compagnie die, geboren in Scheveningen in 1597, kaper en volksheld was tijdens de Tachtigjarige oorlog en overleden is aan malaria in Sao Tomé in 1641.

Overigens zijn dat mooie verhalen over Cornelis Jol. Een vechtjas zowel in Zuid-Amerika als in Afrika tegen Portugezen en Spanjaarden. En uiteraard tegen de Duinkerker kapers. Er zijn biografieën over hem bekend. Voor een samenvatting: zie Wikipedia. Overigens is niet alles om trots op te zijn.

Hedendaagse interpretatie van het uiterlijk van Cornelis Jol, zoals weergegeven in het Museo Puerta de Tierra in Campeche, Mexico.

Ook hier een Verborgen verleden met wat kunst en vliegwerk: het is de schoonvader van de halfbroer van voorvader Dominicus Pieterszn Mosch 1635-1672. Dus aangetrouwd, "van de kouwe kant" zoals mijn Scheveningse familie dat zou zeggen. Dit is een stukje familie, dat ik deel met mijn oud-collega Peter de Mos (voormalig Leven inspecteur NN). Peter is al veel langer dan ik met genealogie bezig en mijn vraagbaak als ik er niet uit kom. En uiteraard lid van VO-NN.

Tot slot een gedicht van Jan Vos (1662):
Dit is hy die de zee zal baanen naar de Mooren.
Heeft hy een been van hout? hy heeft een yzre handt.
  1260 Hits

Mijn voorouders waren Angelen!

Stonehenge_Closeup-450

Als Verborgen Verleden op TV komt, zit ik op het puntje van mijn stoel. Heerlijk is dat, al die BN'ers die hun verleden als het ware in de schoot geworpen krijgen en door deskundigen op hun zoektocht worden begeleid.

Alle varianten hebben we al gezien: de afstamming van Bourgondische ridders, Gerrit Zalm in een kasteel in Schotland tot en met onvermoede verzetshelden bij de 2e Wereldoorlog, de Marokkaanse voorouders van Jeroen Krabbé en de behoeftige voorouders van Herman Finkers.

Je ziet dat men er veel moeite voor doet om tot spraakmakende voorouders te komen. Waarbij soms halverwege de lijn van de voorouder van de vader op die van moeder wordt overgestapt.

Zelf heb ik een relatief eenvoudige voorgeschiedenis: van mijn vier grootouders komen er drie lijnen oorspronkelijk uit Scheveningen! Als je de Geschiedenis van Scheveningen er op na slaat, hebben die het echt niet makkelijk gehad: ziektes, stormen. Veel vissers zijn op zee gebleven. Geen vetpot!

Bij mijn hobby Genealogie heb ik zelfs mijn DNA laten onderzoeken. Na heel wat bedenkingen (DNA in databases)! Bleek dat 85,6% van mijn DNA van Engelse oorsprong is en 10,6% Noord- en West-Europees. Na ze eerst voor gek verklaard te hebben, heb ik zelf een theorie bedacht die dit kan verklaren.

Even ver terug in de tijd. Na de val van het Romeinse rijk (rond 400 na Chr.) verdrongen de Hunnen uit het Oosten andere volken en kwam de grote volksverhuizing op gang. Vandalen, Visigoten, ach je kent de namen wel uit het bekende stripverhaal van Asterix en Obelix. De Angelen, de Saksen en de Juten uit onder andere het huidige Denemarken trokken naar Brittannië. Een deel van die Angelen deed dat via de Nederlandse kust. Stel dat een deel ervan is blijven hangen en tot de oorspronkelijke Scheveningers uitgroeiden. Eeuwenlang werd er nauwelijks verhuisd en bleef men wonen waar men werd geboren. Daarmee zijn die Angelen een mooie verklaring van mijn "Engelse" DNA-afkomst en van andere oorspronkelijke Scheveningers. Deze theorie met betrekking tot de Angelen is overigens geheel voor eigen rekening, niet echt getoetst, maar zoals iedere theorie; een hypothetische verklaring en een mooi verhaal. 

  1253 Hits

Juweeltjes

havank

 Ken je dat gevoel? Dat je een gouden schuurvondst hebt gedaan? Vergelijkbaar met de vondst van 10 oude automobielen van rond 1920 op een afgelegen boerderij?

Als ik naar de markt op Oud-Rijswijk ga (of tussendoor in een Kringloop of Rataplan) ga ik altijd even kijken bij de boekenverkoop van de Rotary voor het goede doel. Prima alfabetisch gesorteerd vind ik daar soms de mooiste boeken. Het liefst kijk ik dan in het hoekje met de oudste juweeltjes.
Zoals "Volmaakte Grond-Beginzelen der keukenkunde, behelzende eene korte dog volledige verhandeling, van alles wat een Kok of Keuken-Meid weeten moet … etc." uit 1758 of "Verzen" van Potgieter uit 1929 of "De betekenis van Nederlandse familienamen" uit 1944.

Maar die schuurvondst: "Polka Mazurka" van Havank uit 1948.

Een gebonden uitgave, mogelijk eerste druk. Heerlijk sfeertje. Het begint met een beschrijving van de hoofdpersoon. "Het mannetje liep mistroostig te mopperen in de mist". "… waar het licht van de schaarse lantaarns gesmoord werd in druipend natte watten van grauwe herfstnevel". We hebben het over Inspecteur Carlier alias De Schaduw. Ik ben buiten onder de overkapping gaan zitten met een glas cognac en een sigaartje (eens in de drie weken trakteer ik me daarop: het moet iets bijzonders blijven). Terwijl het buiten donker, nat en guur was en ik met een warme jas aan zat te lezen tot het donker werd, werd ik meegenomen in het verhaal van het bescheiden boekje (met helaas vrij kleine lettertjes). Hij botst in het donker tegen een meisje, dat hem onverstaanbaar in het Russisch iets toevoegt. Later vindt hij haar vermoord terug in een geparkeerde Delage. Een nostalgisch automerk dat tot 1953 de Franse wegen bevolkte en binnenkort weer als hybride hypercar in Frankrijk te koop is. Zie je het voor je ogen: een mannetje dat met hoog "opgespalkte jaskraag" in de mist door Parijs loopt. Een inspecteur die nog met een politiefluitje de lokale dienders kan alarmeren. En criminelen die je als het ware op straat nog kunt herkennen aan hun uitstraling. Het verhaal eindigt met "En ons rest niets anders dan deze bladzijde om te draaien". 

Ik kan daar wel enthousiast van worden. Ik heb buiten zitten lezen tot het donker werd. Mocht je nog eens de gelegenheid krijgen, dan kan ik je aanraden om zo'n verhaal op een koude herfstavond te lezen.
Maar ja, ik houd van een goede detective op tv of als boek en ben fan van Tomas Ross, een fiction schrijver uit Den Haag.
Het zijn die kleine dingetjes in het leven, waar je zo warm van kunt worden. 

Tot je vrouw zegt als je thuiskomt van de markt: Wat moet je met die oude troep. Heb je nog niet genoeg? Moet je niet eens dat hok van je gaan opruimen.
  1347 Hits

Het afscheid indertijd van NN. Hoe ging dat bij jou?

20220508-174738afscheid

Vandaag wil ik het hebben over een beladen onderwerp. Mogelijk onbewust beïnvloed door het feit, dat het vandaag 5 mei en Bevrijdingsdag is. Er zijn veel NN'ers met warme gevoelens over hun werkgever. Maar de NN'ers die minder prettig zijn vertrokken, hoor je daar eigenlijk nooit over. Daar reken ik me zelf toe. Ik heb het er zelf moeilijk mee gehad. Het heeft bij mij tot een vorm van burn out geleid. En dat is onhandig als je onverwacht in 2004 een eigen bedrijf moet opzetten.

Als we méér nieuwe leden willen verwelkomen, dan moet ook dit onderwerp bespreekbaar worden. Open en transparant. Zo moet VO-NN zijn: met een warm hart voor alle voormalige medewerkers.

Ik heb 28 jaar met veel plezier bij NN gewerkt. Ik heb er veel kansen gekregen om mezelf te ontwikkelen. En daar heb ik dankbaar gebruik van gemaakt. Van pleziervaartuigenacceptant tot manager met de titel Master of Marketing achter mijn naam. Ik heb veel opleidingen mogen doen. Goede mensen aangenomen en mogen vormen. Mensen met doorgroeimogelijkheden uit het eigen bedrijf en mensen vers van de universiteit. Onze afdeling MarketingInformatie (MI), die uiteindelijk zowel Leven als Schade bediende, was absoluut de beste in de markt en kon elke competitie met andere maatschappijen als Aegon, Delta Lloyd en ASr aan. Samenwerkend met alle werkmaatschappijen binnen ons ING-concern. Ondersteunend aan directie, product managers (productontwikkeling), maar ook aan regio's en buitendienst. Naast marktonderzoek ook concurrentie- en data-analyse. Deelnemend aan vrijwel alle projecten die tot 2003 werden ontplooid. We waren er trots op. Ik ook.

Rond en na de eeuwwisseling ontstonden de reorganisaties, het voor de zoveelste keer solliciteren naar je eigen functie en met de perverse prikkels zoals ik het personeelsbeleid van die tijd wil noemen: als leidinggevende alleen iemand mogen bevorderen als dat ten koste van een ander lid van het team zou gaan. Medewerkers moesten onderling gaan concurreren voor promotie en behoud van functie. Zo ontzettend fout als je alleen maar hardwerkende mensen met hart voor de zaak in je team hebt.

Zo iets stuit je tegen de borst als mensenmanager. En dan krijg je vervolgens een "sanerings-manager" als hoofd van Marketing. De afdeling Marketing moest een stuk kleiner worden, minder fte's en minder kosten. En dat moest mijn afdeling MI grotendeels ten gunste van andere onderdelen van Marketing opvangen. Omdat in tijd van een interne crisis en falende IT weinig product-ontwikkeling was, had men even geen behoefte aan informatie over de markt. Binnen een half jaar moest de afdeling in 2003 worden afgebouwd naar een kwart van de omvang. Veel mensen er uit. Ik had het daar heel moeilijk mee. Bij mijn daardoor niet helemaal vrijwillige en toch wel onverwachte vertrek hield ook de personeelskorting op: mijn hypotheeklasten op een recente nieuwbouwwoning gingen van 70% naar 100% in een tijd, waarin je een eigen bedrijf op bouwt en nog bijna niets verdient. Dat voelt als een schop na. Slapeloze nachten! Terwijl anderen die personeelskorting wel mochten houden. En de manier waarop een en ander ging. Achteraf begreep ik dat ik een advocaat had moeten inhuren. Ik was te naïef geweest en had nog steeds (te) veel vertrouwen in mijn werkgever.

En zo zijn er waarschijnlijk legio verhalen van anderen, waarvan het Oranje bloed in die tijd is afgekoeld tot het vriespunt. Maar ook van mensen die zonder problemen bij NN konden blijven werken of met een heel prettige regeling zijn vertrokken. De verhalen van beide groepen zijn het waard om te horen. We zijn inmiddels 20 jaar verder, maar ik word er nog steeds wel eens onrustig van.

We zijn een vereniging van oud-medewerkers van NN. Een van de doelstellingen van onze vereniging is het ondersteunen van elkaar. Dat kan alleen als we het hele verhaal vertellen met z'n positieve en minder positieve kanten.

Ik kan me niet voorstellen dat ik de enige ben, die met een slecht gevoel is vertrokken. Laat je horen! 

  900 Hits